Więzy krwi recenzja

Choć wiele osób polecało i wysoko oceniało ten thriller psychologiczny, nie potrafiłam dać się wciągnąć w fabułę. Powieść została podzielona na trzy części. Czytając pierwszą, już miałam chęć ją porzucić i nigdy nie wracać. Powodem był jeden z wątków - choroba nastoletniej, utalentowanej mistrzyni juniorów w sla­lo­mie, Mindy Wri­ght. Nie lubię takiej tematyki i usilnie jej unikam.
W trakcie zawodów o puchar świata w narciarstwie alpejskim dziewczyna ulega wypadkowi i trafia do szpitala. To zapoczątkowuje cały ciąg wydarzeń, które jak kostki domina przewracają kolejne, doprowadzając do niezłego bałaganu. U Mindy zostaje wykryta ostra białaczka szpikowa, jednak nikt z rodziny nie może zostać dawcą z powodu braku zgodności. Rodzice, malarka Lau­ren iprawnik Ja­spe­r, starają się za wszelką cenę uratować córkę. Nie wiadomo, które z nich skrywa większą tajemnicę, ale ewidentnie przynajmniej jedno ją ma i zrobi wszystko, żeby nie ujrzała światła dziennego. W tej części poznajemy też historię z przeszłości, opisywaną w listach między dwiema pacjentkami szpitala psychiatrycznego, Lie­sel i Vi­vian. Wątek ten jest przedstawiony na przestrzeni kilku lat. Kolejne wydarzenia odsłaniają perspektywę, która w późniejszych częściach łączy się nierozerwalnie i ukazuje szerszy horyzont.
Ta część, prócz nielubianego przez mnie wątku ciężkiej choroby, była w moim odczuciu zbyt przegadana, ze zbyt dużą ilością i obszernością rozmyślań bohaterów.

Druga część to zmiana perspektywy. Pojawiają się nowi bohaterowie jak były wojskowy Zack Arm­stron­g, czy policjanci zajmujący się morderstwem jego żony dokonanym wiele lat wcześniej, sierżant Bob Parks ide­tek­tyw Brian­na Starr. W tej części coraz większe znaczenie odgrywa też postać Juliet, siostry Lauren.

Część trzecia wciągnęła mnie bez reszty. Choć cel bohaterów, uratowanie Mindy, pozostał niezmienny, to choroba w żaden sposób nie dominowała fabuły. Zrobiły to zagadki, intrygi, żądze jednej z postaci i heroiczna walka innych.

Prócz niebanalnej historii na uwagę zasługuje też sposób, w jaki autorka ją przekazała. Choć poruszyła wiele ciężkich tematów, to zrobiła to w sposób niezwykle przyswajalny i lekki. Dzięki temu po przeczytaniu książki nie czuję się nią przytłoczona.