Pocztówki recenzja

Mała książeczka, całkiem niepozorna... A w niej kilkanaście wierszy – pocztówek.
I właśnie te „Pocztówki” są debiutancką propozycją Ewy Willaume – Pielki. Autorki urodzonej w 1939 r., wysiedlonej i doświadczonej przez życie. Kobiety, która zaczęła pisać pierwsze poetyckie formy w 1984 r. i która do tej pory udziela się środowisku artystycznemu, będąc jednocześnie laureatką wielu konkursów literackich.

Trzymam w ręce tomik. Prawie wszystkie wiersze uczą mnie historii. Niektóre przypominają
o czasach wojny, a inne są piękną refleksją o życiu, o młodości. W wierszach tych odbija się wizerunek kobiety tęskniącej. Takiej, która bardzo kocha swojego syna i czuwa nad nim, chociaż ten jest daleko. Małżonki martwiącej się o aresztowanego męża, ale nie tracącej nadziei. Kobiety, której żal tego, że przyszło jej żyć podczas wojny. Która w tym okropnym czasie musiała zrezygnować z dziewczęcych marzeń, z pragnień dyktowanych przez młodzieńcze serce.

Kiedy czytałam kolejne wiersze, miałam wrażenie, że trzymam w ręku nie tomik
z wierszami, ale pamiętnik. Taki, w którym autorka zapisuje najważniejsze swoje doświadczenia i sytuacje będące jej udziałem. W którym dzieli się z czytelnikiem najbardziej intymnymi myślami, obawami i nadziejami na lepsze jutro.
I tak poetka zaprasza nas w podróż do roku 1940, do czasów goczałkowickiej jesieni
i warszawskiego października 1944. Wspomina ludzi, zastanawia się nad tym kim jest. Zabiera w różne strony egzystencjalnej osobowości i stawia pytanie o to jak bardzo zmienia się świat.

„Pocztówki” to tomik, który przepełniony jest wierszami nakłaniającymi do myślenia. Urzekła mnie ich prostota i to, że właśnie w tej prostocie są takie wymowne. Są prawdziwe i naturalne. Dzięki nim poznałam kogoś, kogo nigdy jeszcze w życiu nie spotkałam
i pewnie nie spotkam. Poznałam samą autorkę, bo wiersze te rysują jej portret. I chociaż nie dosłownie, to mówią o jej wrażliwości, delikatności, spokoju.

Myślę, że „Pocztówki” są dobrą propozycją dla każdego czytelnika. Takiego, który dopiero poznaje świat poezji i takiego, któremu jest on dobrze znany. To refleksyjna lektura, którą polecam zarówno tym młodszym, jak i starszym. Bo wiem, że tych pierwszych nauczy najpiękniejszych wartości, a drugim o nich przypomni. Tych kilkanaście „pocztówek”, zebranych na niespełna 40 stronach, czyta się łatwo i przyjemnie. Każdy wiersz wprawia
w zadumę, w zastanowienie. Warto wspomnieć również o tym, że przy niektórych pozycjach znajdują się przepiękne szkice samej autorki, które pomagają zrozumieć atmosferę wierszy.