Samotnia recenzja

Anna Kańtoch pisze bardzo dobrze, starannie konstruuje zdania, czytelnie prowadzi akcję i dba o styl, przez co narracja jej powieści jest płynna i czyta się je z prawdziwą przyjemnością.

Wszystkie te cechy obecne są także w najnowszej pozycji w dorobku Autorki, czyli „Samotni”. Wprawdzie cykl z porami roku podobał mi się nieco bardziej (inna dynamika, inny sposób narracji, inaczej rozłożone akcenty), jednak i najnowsza powieść jest jedną z ciekawszych propozycji na rynku współczesnych kryminałów.

Głównym bohaterem „Samotni” jest Leon Cichy, pisarz, który po wypadku stracił wzrok. Choć stara się w nowej dla siebie rzeczywistości żyć tak, jak przed wypadkiem, niezupełnie mu się to udaje, bo wszystko jest odmienne od tego, co znał. I to nie tylko z uwagi na fakt, że poznaje teraz swoje otoczenie innymi niż dotychczas zmysłami. Osią fabularną powieści jest bowiem podmiana żony i związane z nią morderstwo (a właściwie – morderstwa). Przez wiele jednak stron nie jest jasne, czy ta podmiana jest prawdziwa czy stanowi jedynie wytwór wyobraźni głównego bohatera, czy morderstwo, które się wydarzyło, miało miejsce w rzeczywistości, czy rozegrało się w głowie głównego bohatera i jaka jest w tym wszystkim jego samego rola.

Autorka przy tym równie drobiazgowo co fabułę, konstruuje postać Leona Cichego. Skutkiem tego otrzymujemy wnikliwy obraz osoby, która nagle znajduje się w otoczeniu choć dla siebie znanym, a jednak zupełnie obcym. Śledzimy jego zmagania z codziennością; z każdą czynnością, która była wykonywana do tej pory rutynowo, niejako mimochodem, a obecnie urasta do rangi wielkiego przedsięwzięcia.

Nawiązujący do nazwy domu Leona Cichego tytuł powieści możemy traktować jako metaforę jego obecnej sytuacji: pozostaje odosobniony w swoim domu leżącym z dala od innych, zamknięty w ciemnościach przez utratę wzroku, ale i odosobniony w dążeniu do prawdy, gdy najbliższe otoczenie nie wierzy w jego podejrzenia, a uznaje je za jedno z następstw niedawnego wypadku.

„Samotnię”, jak wszystkie książki Anny Kańtoch, gorąco polecam. A jeśli to wszystko, co napisałam powyżej, nie stanowi wystarczającej rekomendacji, dodam jeszcze, że do samego końca nie miałam pojęcia, kto zabił.