Wichrowe Wzgórza recenzja

W dorobku literackim Emily Brontë znajduje się tylko jedna powieść, ale to wystarczyło, by stała się sławną i uznaną pisarką. Chyba nie ma takiej osoby, która by nie słyszała o „Wichrowych Wzgórzach”, zwłaszcza, że historia opisana na kartach tej pozycji, podobnie jak Jane Eyre, także doczekała się swojej ekranizacji. Twórczość Anne i Charlotte Brontë wywarła na mnie duże wrażenie, dlatego nie mogłam się doczekać, aż sięgnę po Wichrowe Wzgórza. Czy lektura ta spełniła moje oczekiwania?
Pewnego dnia Earnshaw, właściciel Wuthering Heights wybrał się do Liverpoolu, na którego ulicach znalazł bezdomne i zagłodzone cygańskie dziecko. Nie mając innego wyjścia, powrócił z nim do domu, nakazując swoim pociechom, by od tej pory traktowali go jak członka rodziny. Młody Heathcliff znalazł przyjaciela i towarzysza zabaw w pięknej Catherine, ale stał się jednocześnie obiektem pogardy i okrucieństwa jej starszego brata, Hindleya, który nigdy go nie zaakceptował. Lata upokorzeń zakorzeniły w Heathcliffie głęboką nienawiść, która domagała się spełnienia, przybierając formę zemsty za wszystkie doznane krzywdy…
Historia wykreowana przez Emily Brontë jest niewątpliwie jedną z tych, o których myśli się jeszcze długo po ich przeczytaniu. Trudno ją jednoznacznie ocenić, bo sama w sobie wzbudza raczej ambiwalentne odczucia; zarówno klimat, jak i emocje towarzyszące bohaterom są mroczne, ponure i przytłaczające. Motywy ich postępowania bywały dla mnie niezrozumiałe, ich zachowanie nie budziło aprobaty, raczej irytowało, jednak nie można im odmówić wyjątkowości. Brontë stworzyła pełnokrwiste i nietuzinkowe postacie, które kochają równie namiętnie, co nienawidzą i to staje się przyczyną ich zguby.
„Wichrowe Wzgórza” to wielowymiarowa, pełna symboliki i ukrytych znaczeń opowieść o miłości niemożliwej do spełnienia, która w konsekwencji prowadzi do nienawiści, tragicznej w swych skutkach. Mroczna, zawiła i fascynująca historia wyjęta spod pióra Emily Brontë bez wątpienia zasługuje na miano ponadczasowej; jest to pozycja, obok której nie można przejść obojętnie.