Śmierć w jej dłoniach recenzja

Ottessa Moshfegh jest znana z oryginalnych, niepokojących i poruszających historii – takich, które pozostawiają czytelnika oniemiałego jeszcze długo po ich ukończeniu. Nie inaczej jest w przypadku Śmierci w jej dłoniach.

Do sięgnięcia po tę książkę skłonił mnie jej intrygujący opis, a zwłaszcza ten fragment: „»Miała na imię Magda. Nikt nigdy się nie dowie, kto ją zabił. (…) Tu spoczywają jej zwłoki«. Tyle że ciała… nie ma. Vesta postanawia, że notatkę pozostawiono specjalnie dla niej, musi więc znaleźć mordercę tajemniczej Magdy, inaczej ofiara – dla której tworzy całe wymyślone życie – zostanie zapomniana”.

Czy książka oparta wyłącznie na domysłach i fantazjach głównej bohaterki mogła się udać? Wydaje się, że tak, ale nie byłoby to możliwe bez oszczędnego, surowego stylu Moshfegh, dusznej atmosfery, którą wykreowała, oraz nietypowej narracji. Przez większą część utworu czytelnik jest zamknięty w umyśle Vesty – nie wie, co jest prawdą, a co jedynie wytworem jej wyobraźni. Może, ale nie powinien ufać wszystkim jej słowom. Każde zdanie ma znaczenie, każda, nawet najdrobniejsza myśl, może naprowadzić go na ciekawe interpretacje. To, z jaką naturalnością i lekkością została ukazana psychika głównej bohaterki, wywiera ogromne wrażenie. Narracja pierwszoosobowa wciąga w paranoiczne rozmyślania Vesty, która snuje historię Magdy – jej życia, jej prawdopodobnego mordercy, tego, co mogła stracić i kim mogła być.

Śmierć w jej dłoniach to nie kryminał ani thriller, lecz studium samotności i próba zobrazowania traumy. Przeszłość bohaterki – jej relacje z mężem – stanowią klucz do zrozumienia tej historii. Moshfegh zręcznie ukazuje niebezpieczeństwa izolacji i utraty kontroli nad rzeczywistością, a także powolne popadanie w obsesję, które może zostać zainicjowane przez najdrobniejszy szczegół, taki jak na przykład karteczka z informacją, znaleziona przypadkiem w lesie.

Ta książka pokazuje, że człowiek ma w sobie wewnętrzne otchłanie, które są zbyt niejednoznaczne, niepokojące i trudne do zrozumienia. Ale czasami warto dać się wciągnąć w te nieznane obszary i zatracić się w przestrzeni pomiędzy snem a rzeczywistością.