Gry zstępne recenzja

Katarzyna Ryrych w swojej najnowszej powieści „Gry zstępne” odczarowuje wciąż demonizowaną starość. Akcja dzieje się w Domu Spokojnej Starości OAZA i hospicjum OSTATNI BRZEG. Pensjonariusze Domu: Hrabia, TAXI Driver, Czarna Wdowa, Primabalerina, Felicja, Poetessa, Bonnie i Clyde ale również lekarze tam pracujący: doktor Kevorkian (Marta) i doktor House (Artur) są bardzo wyraziści i nakreśleni odważnie, aż momentami przerysowani. Główna bohaterka Michalina postanawia spędzić w hospicjum jakiś czas przy swojej przyjaciółce Lidii, której dni niestety są już policzone, bo umiera na raka. Jak mówił Hrabia: „- Śmierć… Każdego z nas to czeka, prędzej czy później. Dziś czy jutro, kiedy ma się wszystko poza sobą. Naprawdę, niech się pani nie przejmuje śmiercią. Życie, to ono wytrąca nas z równowagi”.

W codzienności bohaterów ale również w ich wspomnieniach każdy czytelnik może przejrzeć się jak w lustrze. Przeanalizować, wyciągnąć własne wnioski. Przygody, które im się zdarzają, albo sami je prowokują (o tak, bo prowokują) są zaskakujące, odważne, momentami nawet niebezpieczne, ale czyż mają coś do stracenia? Może to właśnie tu, w Domu Spokojnej Starości można robić to, na co we wcześniejszym życiu nie było odwagi/możliwości/pieniędzy? „Starcy, pomyślała. Czy to słowo pasowało do tutejszych mieszkańców? Byli na pewno młodsi niż doktor Kevorkian, ba, niż wielu naprawdę młodych ludzi. A może po długim życiu, w ciągu którego udało im się zdobyć wystarczającą ilość pieniędzy, nareszcie mieli czas na beztroskę? To oznaczało ni mniej, ni więcej jedno. Nieuchronnie zmierzając do mety, czując na plecach oddech śmierci, zachowali radość życia” i ja się z Michaliną zgadzam...

W zderzeniu z chorobą swojej przyjaciółki, główna bohaterka przechodzi własną przemianę, która bardzo mi się podobała. Odważa się na podjęcie próby zupełnie innego życia, niż do tej pory... A co jeszcze? Przekonajcie się sami, bo naprawdę warto!

Ujęły mnie trafne obserwacje Pani Katarzyny Ryrych. Humor słowny, sytuacyjny momentami o czarnym zabarwieniu dodawał bohaterom animuszu. Każdy z nich miał w sobie coś wyjątkowego. Moja natura detektywa wykryła świetny zabieg Pani Katarzyny – czytając przyjrzyjcie się uważnie przezwiskom pensjonariuszy i lekarzy i zapewniam Was, odkrycie będzie satysfakcjonujące i fascynujące! Zachwycił mnie styl Pisarki niezwykle empatyczny ale i groteskowo-sarkastyczny jednocześnie zostawiający wiele pola do własnych refleksji. Katarzyna Ryrych bawi się czytelnikiem i wprawia go w dysonanse mając go za inteligentnego a ja osobiście to uwielbiam.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Prószyński Emocje. #reklama