Ostatnie zdjęcie recenzja

Odkąd w moim życiu pojawiła się Mała Terrorystka, częściej sięgam po książki dziecięce i młodzieżowe, by wiedzieć co w przyszłości zaserwować moje pociesze. A że od małego dziecka „połyka” książki (czasem niestety dosłownie, ale niewiele da się w tym kontekście coś zrobić), tym bardziej warto robić rekonesans już teraz, by mieć wartościową historię pod ręką. Gdy otrzymałam propozycję objęcia patronatem książki „Ostatnie zdjęcie”, przeczytałam ją w jeden wieczór i poruszyłam się do głębi. To zdecydowanie jedna z takich historii, które poleciłabym mojemu dziecku.

Nastoletni Franek zostaje pozostawiony przez Babcię w sierocińcu, który prowadzą siostry zakonne. Fran dorasta, otrzymuje dach nad głową (a nawet swój własny pokój, bowiem chłopiec mieszka w pojedynkę), opiekę i pyszne jedzenie od siostry Brydzi. Jednakże pewnego dnia postanawia, że odnajdzie Babcię. Otrzymuje adres, który prowadzi go do „Staruszkowa”. Odnajduje swoją Babuszkę, przez co w jego sercu i głowie kiełkuje nadzieja, że niebawem opuści sierociniec i wróci do domu ze swoją ukochaną Babcią. Rzeczywistość sprowadza go na ziemię – Ona zatracona w chorobie nic nie pamięta, Alzheimer brutalnie odebrał jej resztki wspomnień. Franek zaczyna największą walkę, jaką było mu dane stoczyć. Walkę o przywrócenie wspomnień ukochanej Babci.

To poruszająca i piękna historia, pisana lekkim językiem, który nie zniechęci młodego czytelnika. Wiele tu mądrości, pięknych wstawek z wspomnieniami z życia Franka. Jego determinacja jest godna podziwu. Walka o powrót wspomnień babci, odszukiwanie starych zdjęć, byleby Babcia odzyskała sprawność umysłu. Niebywale pięknie i z ogromną delikatnością Autorka przekazuje młodzieży trudny temat, jakim jest choroba Alzheimera.

Fakt, można byłoby się przyczepić do niektórych rzeczy – to, że Franek mimo swoich piętnastu lat zachowuje się czasami zbyt dziecinnie (a właściwie to już prawie pełnoletni chłopiec), że tak łatwo przychodzi mu omotanie sióstr zakonnych wokół palca (jak gdyby nie istniały żadne zakazy), to jednak zdaję sobie z tego sprawę, że książka jest przeznaczona dla dzieci i młodzieży, nie dla dorosłych czytelników, którzy zjedli zęby na innej literaturze. Zaznaczę, że jako rodzic uważam, że to będzie świetna historia, która nauczy dzieci empatii i swego rodzaju walki, nie poddawania się. Nauczy miłości i tego, jak wygląda ta trudna, postępująca choroba, która wykrada z ludzkich umysłów ostatki pamięci