Gruzowisko recenzja

Bóg.

Honor.

Ojczyzna.

Dla jednych banały, utarte nieaktualne frazesy. Dla innych drogowskazy, którymi wybrukowana jest ścieżka, którą podążają przez życie.

Powinno być jeszcze czwarte hasło - poszanowanie godności drugiego człowieka. Bo powyższe trzy aż proszą się o uzupełnienie. Bo, jak życie samo pokazuje, a nasza historia tym bardziej, częstokroć jeden zapomina o poszanowaniu drugiego. Często bowiem słowem można tak ugodzić drugiego człowieka, że owa zadra tkwi w nim przez całe życie. Do śmierci aż. I chowa się takiego z tą zadrą, w trumnie, robiąc znak krzyża nad usypaną mogiłą.
Takim słowem-sztyletem celuje w Ewę Lerską pracownik NKWD, Iwan Sergiej Gujew. Nakazuje jej „szpiclowanie” i donoszenie na warszawskich artystów z teatru, w którym powstała i działa orkiestra Olgiera Staszyńskiego. Teatr skupia bowiem ludzi, którzy z pewnością szerzy propagandę i to, czego władza nie toleruje, wzmaga bunt i chęć działania konspiracyjnego. „Musimy znać myśli godnych pożałowania artystów”, powiedział. Takie osoby zabrudzają zdobyte ziemie i przeszkadzają, dlatego należy je wykluczyć. Oczyścić środowisko, jak to się najczęściej mówiło. I tu skończę to, co co można znaleźć w treści...

I ryzykuję, ale pośród innych, samych pozytywnych opinii, napiszę swoją. Krytykującą ową powieść. Jest to mdła, niezbyt głęboka treścią książka. Osadzona w czasach powojennych bazuje bardziej na uwrażliwieniu czytelnika aniżeli swoich bohaterów. Postaci są nijakie, nikogo nie darzysz czymś więcej poza stwierdzeniem faktu, że jest, ale nie ma mowy o jakiejkolwiek personifikacji, czy bliższym zżyciu. Historia miłosna? Absolutnie. Książka historyczna? Nic z tego. Pojawiają się wprawdzie autentyczne osoby, jak choćby Zofia Komorowska, Jarosław Iwaszkiewicz, czy Władysław Szpilman, ale... To jest po prostu powieść, którą czytasz i równie szybko zapominasz. Niestety. Nawet fabuła, którą z pewnością autorka wcześniej przemyślała i rozrysowała sobie skupiając się na losach swoich bohaterów jest nic nie warta. Niby rozdarte serca między matką i córką, brak nadziei, stale obecny strach i niepewność. I miłość męża do świeżo poślubionej żony i do dziecka, które pojawia się na świecie. Żaden z tych zabiegów nie wpływa na osobowe przywiązanie do „Gruzowiska” . Trochę szkoda, bo dobrze się zapowiadało.