W żółtej poczekalni dworcowej pod zegarem recenzja

Opowiastka filozoficzna. Żółta poczekalnia ma znaczenie. Kolor ten odmieniany jest przez wszystkie przypadki. Potęguje poczucie bałaganu, brudu. W czasach słusznie minionych kojarzył się z bylejakością, nudą i przewidywalnością. W takiej poczekalni, gdzie „czas ludzki się rozpływa w lepką mgłę”, znalazł się pasażer, technik, wynalazca, ale też sceptyk w sprawach wiary. Rozstał się z wieloletnią kochanką. Czeka na pociąg do Katowic. Oczekiwanie jest bardzo długie, co sprzyja refleksji nad życiem. Przemykają pociągi, a on czeka kilka godzin, wpatrując się w wiszący w żółtej poczekalni charakterystyczny zegar, w którym wskazówka przeskakuje co minutę.

W tej poczekalni pojawia się i diabeł. Jako pasażer czeka i zaczyna rozmowę z naszym bohaterem. Jest jakby odbiciem jego osobowości i myśli. Wspomina kochanki. Spóźniony płomień miłości pozostawił „zgagę niezaspokojenia, żółciznę dworcowych poczekalni, rozwiązłą twarz”. Roztrząsa istotę miłosnego upojenia, wartość uczucia, błędy popełnione wobec kobiety, którą kocha.

Refleksja nad życiem przybiera kształt szyderstwa. Diabeł nie pozostaje dłużny i sięga do historii swoich wyczynów, chełpi się nimi, naigrawa się z naiwności ludzi, przedstawiających go jako potwornego zwierza, wręcz poczwarę. W swoim przydługim monologu przedstawia swoje wzloty i upadki, skarży się na traktowanie przez człowieka, chwali się osiągnięciami na skale światową. Na przykład ujawnia, jak udało mu się rozkręcić wojnę trzydziestoletnią. Wspomina lisowczyków, słynących z okrutnych gwałtów i rozbojów, a na słynnych obrazach wyglądających na bohaterów narodowych. Przy tym podsuwa ilustracje i przytacza przykłady działania człowieka pod wpływem podszeptów szatana. Analizuje ludzkie słabości, które potrafią pchnąć człowieka do nieludzkiego zachowania, postępowania wbrew sumieniu.

Okazuje się, że we współczesnym świecie namiętnościami nie są już igraszki z nagą dziewicą, ale chciwość, pycha i zawiść. Niemców uznał za zakompleksiony naród, który stworzył mit nadczłowieka. Pokusa diabelska nie jest tylko pokusą indywidualną, ale podszeptem złego wobec naszego czasu, naszej kultury i cywilizacji.

Gołubiew znany jest ze swojej wielotomowej historycznej powieści pt. „Bolesław Chrobry”, a tutaj występuje w roli filozofa. Obie odsłony pisarza podobają mi się.