Grudniowy dom recenzja

Książki Magdy Knedler czytam z częstotliwością jedną rocznie, ale zdecydowanie powinnam ją zwiększyć, bo Autorka ma do zaproponowania dużo wartościowych i wysoko ocenianych tytułów. Zresztą sama po kilku przeczytanych książkach jestem w stanie ocenić jak poruszające, wypełnione emocjami i trudnymi tematami są to powieści, a Autorka każdorazowo zaskakuje mnie olbrzymią empatią i nietuzinkowym podejściem do poruszanych tematów.

Nie inaczej jest w przypadku dzisiejszej premiery „Grudniowy dom”, która pozytywnie zadziwiła mnie swoim klimatem. Nie ma w niej krztyny świątecznego przesłodzenia, choć iskrzy bielą śniegu, pachnie choinką i piernikiem. Jest za to sporo mrocznych legend, baśniowych opowieści i powodów do refleksji.

Kamila po śmierci babki przybywa do jej wiejskiego domu wtulonego w ośnieżone gałęzie drzew. Domu zwanego „grudniowym”, ale też „domem szeptów”, w którym na wiele tematów nie rozmawiało się w ogóle, na inne szeptało. To też miejsce, z którym wiąże się dla Kamili wiele cierpienia i pamiętna zima, która odmieniła ją na zawsze. Wtedy pożegnała się ze swoją największą pasją i skierowała swe kroki ku „smutnej branży”.

Prócz domu babka zostawia jej jednak wskazówki, które ujawniają stopniowo rodzinne tajemnice związane z nagłym odejściem jej dziadka, młodością babki i powiązaniem z postacią pewnego szalonego malarza. Bo nie na wszystko w życiu przychodzi odpowiedni czas, niekiedy dopiero śmierć otwiera skrzynię, z której wysypują się odpowiedzi na dręczące latami pytania.

Przemiennie zagłębiamy się w urywki składające się na życie przodków Kamili w trudnych czasach wojny i jej własne, które doprowadziły ją do miejsca, w którym się znajduje. Czy babka przywiodła ją do „grudniowego domu” celowo, by dokończyć rozpoczętą opowieść? By pozwolić wnuczce złączyć zerwaną nić łączącą przeszłość z teraźniejszością? By w końcu oswoić ją z żałobą i rozbudzić nadzieję na wewnętrzny spokój i kiełkujące uczucie?

Piękno języka towarzyszy nostalgicznemu klimatowi powieści, której fabuła wbrew pozorom pochłania bez reszty. Ciekawość podsyca chęć poznania wyjaśnienia poszczególnych wątków i powiązań pomiędzy nimi. Równie pięknie Autorka zaszczepia w czytelniku wrażliwość na otaczającą nas sztukę, muzykę i niezwykły czar przyrody.

Czy można powiedzieć, że jest to książka świąteczna? Tak, ale nieoczywista, w której nie brak miejsca na żałobę, trudne wspomnienia i wyrzuty sumienia, ale również miłość i nadzieję. Wzruszająca, dająca ukojenie i tak bardzo prawdziwa.