Wybaczam Ci recenzja

Nie ukrywam, że z twórczością Remigiusza Mroza jakoś nie było mi do tej pory po drodze. Serię z Chyłką skończyłam na 3 tomie, a z Forstem rozstałam się już w połowie pierwszego. Jednak po intrygujących zapowiedziach jego najnowszej powieści zdecydowałam się po nią sięgnąć . Czy było warto?

Główna bohaterka „Wybaczam ci”- Ina Kobryn prowadzi ustabilizowane życie, ma dom, pracę, którą lubi i męża Rafała, z którym jest szczęśliwa. Jedna przeczytana wiadomość wszystko zmienia, a zbudowane szczęście okazuje się być kolosem na glinianych nogach.

Kiedy Ina dostrzega na laptopie symbol nieotwartej wiadomości do męża, nie potrafi oprzeć się pokusie i otwiera ją. W środku znajduje słowa „Wybaczam ci”, pochodzące od tajemniczej Moniki Marczewskiej. Mąż zaprzecza znajomości z autorką wiadomości, a sytuacja robi się poważna kiedy okazuje się, że Marczewska nie żyje. Rafał znika, a Ina postanawia za wszelką cenę dowiedzieć się o co w tym wszystkim chodzi. Nie przypuszcza jednak, że cena będzie bardzo wysoka..

„Wybaczam ci” to thriller, którego akcja pędzi jak wagonik w rollercoasterze. Fabuła jest przemyślana i ciekawa , od początku wciąga, autor zgrabnie podrzuca mylne tropy, a nasza ciekawość jest umiejętnie podsycana. Tajemnica goni tajemnicę, ale w pewnym momencie mnogość pytań i wątków może lekko przytłaczać. Jestem zwolenniczką stopniowego budowania napięcia w thrillerach, lubię kiedy klimat powoli się zagęszcza, otula niczym dym. Tutaj trochę mi tego zabrakło, tempo wydarzeń jest tak dynamiczne, że puls utrzymuje się prawie cały czas na jednym poziomie.

Bohaterowie są wiarygodnie naszkicowani, każdy z nich ma wady i zalety, dzięki czemu nie są jednowymiarowi. Skrywają tajemnice, walczą z emocjami, mierzą się przeszłością.

Gorzej rzecz ma się z dialogami. Lubię w książkach nieoczywisty humor językowy i słowne przepychanki. Tutaj jednak pomimo zrozumialej zażyłości między bohaterami nie wypadały one zbyt naturalnie. „Śmierdziele” i „gówniaki” w moim odczuciu odniosły odwrotny skutek do zamierzonego.

„Zakończenie to najlepsza część każdej historii”, Michael Grant.

W tym przypadku zdecydowanie. Finał historii jest pomysłowy i zaskakujący, co pozwoliło mi na odłożenie książki z poczuciem, że dobrze spędziłam z nią czas. Nie zostanę po niej nową fanką twórczości autora, ale śmiało mogę ją polecić jako przyjemną rozrywkę na wakacyjny wieczór.