A między nami wspomnienia recenzja

Życie młodej Ady nie było lekkie i beztroskie, mimo, że z początku takie się wydawało. Zaślepiona miłością, za namową partnera, zdecydowała się na wczesne macierzyństwo. Pomimo, że kochała swojego synka całym sercem to tak naprawdę była samotna. Gdy kolejne wydarzenia w jej życiu podcinają jej skrzydła, a ta nie widzi już dla siebie przyszłości, postanawia wyjechać nad morze, gdzie mieszka babcia której do tej pory unikała. Staruszka zabiera swoją wnuczkę w podróż do przeszłości, opowiadając o tych faktach, które do tej pory były trzymane w tajemnicy. Czy Ada wyciągnie dla siebie lekcję z tej opowieści? Czy zrozumie, że co by się nie działo, życie toczy się dalej?

Kiedy tracisz tą najważniejszą osobę dla której z uśmiechem wstajesz każdego dnia, bez której nie wyobrażasz sobie życia, wszystko traci na znaczeniu. Nie ma już nic, a przyszłość wydaje się jedynie smutkiem, bólem i marną egzystencją. Tak właśnie czuła się Ada.
Nie pamiętam kiedy ostatnio aż tak płakałam przy jakiejś książce. Łzy lały się ciurkiem, nawet kilka kropel spadło na strony powieści. To było tak bolesne, smutne, przygnębiające a zarazem niestety prawdziwe. Dlaczego niestety? Otóż babcia Ady zabiera swoją wnuczkę w podróż po wspomnieniach z czasów wojny. Opowieść o tym co przeżyli podczas ataku Niemców na Polskę, śmierci jakiej byli świadkiem, a do tego zakazanej miłości, która u wtedy młodej Marysi wywoływała obrzydzenie i pogardę wobec samej siebie, była zbyt trudna bym przeszła obok tego bez okazania żadnych emocji.
"A między nami wspomnienia" to książka o adekwatnym do treści tytule. Patrząc na niego wyobrażam sobie starszą Panią siedzącą z wnuczką na ganku, popijających ciepłe mleko, a wokół nich krążą wspominki z przeszłości, które mają uświadamiać, uczyć i pokazywać szansę na lepsze jutro.
Ta książka pokazuje że prawdziwa miłość istnieje, ale nie zawsze jest bajkowa. Czasami jest wręcz zakazana, rani, częściej wywołuje łzy niż motyle w brzuchu. Mimo, że podczas lektury czułam głównie smutek, nie mogłam się od niej oderwać. Ta książka w pewnym stopniu była piękna i napewno jej prędko nie zapomnę. Jedyne czego nie mogę przeżyć, to decyzji jaką podjęła Ada po powrocie znad morza. Powiedziałabym nawet, że ją potępiam za jej zamierzone działanie, które skrzywdziło nic nie winną osobę. Tego zrozumieć niestety nie mogę.