A między nami wspomnienia recenzja

Ada jest kobietą, która na swojej drodze spotkała wiele przeszkód. Wcześnie została matką, rozstała się z niewspierającym partnerem i stara się wychować syna najlepiej jak może w trudnej sytuacji. Niestety nie jest to koniec okrucieństw, jakie los dla niej przygotował. Spotka ją najbardziej dotkliwa strata, jaka może dotknąć matkę, Dodatkowo rozstanie się z nowopoznanym partnerem, który wydaje się mężczyzną idealnym. Czy jej życie ma jeszcze jakikolwiek sens?

Kobieta za namową bliskich wyjeżdża nad morze, gdzie babcia opowie jej zaskakującą i nikomu nieznaną historię swojego życia. Czy stanie się ona inspiracją dla Ady? Czy dzięki temu będzie w stanie zacząć żyć na nowo?

***

„Ludzie, z którymi żyjemy, są przy nas tylko na chwilę. W życiu nikt nie jest nam dany na zawsze i na wyłączność.”

***

Odkąd pamiętam bardzo lubię prozę Gabrieli Gargaś. Jej historie mają w sobie magnetyzm, który mnie przyciąga. Podoba mi się, że nie koloryzuje ona życia i ukazuje je takim, jakie jest naprawdę, ze wszystkimi jego promieniami i cieniami. Jest dla mnie idealnym przykładem porządnej literatury kobiecej, po jaką chętnie sięgam.

Także tym razem nie mogłam się oprzeć chęci poznania kolejnej niezwykłej serii, więc szybko sięgnęłam po drugi tom cyklu.

Główne bohaterki, czyli Ada i jej babcia Marysia są kobietami niezwykłymi. Obie niosą w sobie ogrom bólu przez swoje doświadczenia życiowe. Jedna z nich już nauczyła się sobie z nim radzić, druga tę naukę ma jeszcze przed sobą. Niezwykłe jest obserwowanie procesu, przez który babcia przeprowadza swą wnuczkę. Dała jej wybór poprzez opowiedzenie nieznanej Dotąd nikomu z rodziny trudnej historii, która ją spotkała. Nie prawiła morałów i nie posługiwała się utartymi frazesami, a jedynie ukazała Adzie drogę, którą sama przebyła, by ukazać jej światełko w tunelu. I to jest chyba najpiękniejsza rzecz w tej książce. Trwanie przy drugiej osobie bez narzucania jej drogi, którą powinna obrać, a zamiast tego towarzyszenie jej w trudnych chwilach.

Już od pierwszych stron wiedziałam, że będzie to opowieść niezwykle poruszająca, ale także w pewien sposób przytłaczająca ogromem bólu, jaki prezentuje. Każdą kolejną stronę przeżywałam tak, jakby opisywane wydarzenia dotyczyły mnie samej lub kogoś mi bliskiego. Z pewnością nie będzie to książka łatwa dla matek, ponieważ porusza kwestię, która spędza sen z powiek i zamraża strachem każdą z nas – straty dziecka. Autorka opisuje wydarzenia tak barwnie, że czułam jak głównej bohaterce pęka serce, niemal słyszałam dźwięk jej złamanego życia. Sama niejednokrotnie roniłam łzy przy tej lekturze i ciężko było mi przyjąć ogrom bólu, jakiego doznała Ada. Książka wzbudziła we mnie ogromne emocje i jej lekturę musiałam rozłożyć na kilka dni, ponieważ nie czułam się na siłach czytać szybciej. Mimo tego cieszę się, iż po nią sięgnęłam. Owszem, autorka poruszyła w niej trudne kwestie, ale w ten sposób przypomniała także swoim czytelniczkom co jest w życiu ważne, na co należy zwracać uwagę i czego się trzymać. Po raz kolejny udowodniła, jak wielką siłę ma rodzina, ta wspierająca w magiczny sposób grupa, na którą zawsze można liczyć, ponieważ w każdej sytuacji będzie chciała nam pomóc dźwigać ciężar życia.

Piękna powieść, po którą zdecydowanie warto sięgnąć. Uwaga jednak dla wrażliwców – nie jest to lekka lektura, którą szybko odłoży się na półkę i zapomni. Ona pozostaje w sercu i pamięci przez długi czas.

***

„Bo jest w człowieku taka siła, która powoduje, że on może z niemożliwego uczynić możliwe. Bo jest w człowieku taka nadzieja, która potrafi wskrzesić do życia ducha.”