Villette recenzja

Dwudziestokilkuletnia Lucy Snowe pozbawiona perspektyw oraz wsparcia ze strony kogoś bliskiego, pod wpływem impulsu wyjeżdża z Anglii, by zacząć nowe życie w całkiem obcym kraju. Szczęśliwy traf sprawia, że udaje jej się znaleźć zatrudnienie na pensji Madame Beck w Villette. Cicha, nierzucająca się w oczy panna stawia czoło wyzwaniu i podejmuje pracę nauczycielki języka angielskiego, która zapewnia jej stabilny byt. Towarzyszy jej jednak pogłębiające się uczucie osamotnienia, które spędza jej sen z powiek. Spokój dziewczyny zakłóca także dziwna zjawa pod postacią mniszki, która ją nawiedza…
Powieść „Villette” początkowo nie przyciągnęła mojej uwagi. Opinie na jej temat były podzielone; nie do wszystkich czytelników ostatnia książka Charlotte Bronte przemówiła, zwłaszcza pierwsza część, która dla wielu była trudna do przebrnięcia. Po pewnym czasie zmieniłam zdanie i postanowiłam w końcu sięgnąć po Villette, zwłaszcza, że inne dzieła tej autorki wywarły na mnie bardzo pozytywne wrażenie. I tym razem nie mogło być inaczej, chociaż przyznaję – początek rzeczywiście był mało zachęcający; czytanie pierwszej połowy zajęło mi znacznie więcej czasu, niż czytanie drugiej. Ale ostatecznie nie było tak źle, jak myślałam. Niezwykle barwny i płynny styl Charlotte Bronte zdecydowanie ułatwił mi lekturę, a później było już tylko lepiej. Autorka nie zawiodła mnie także na innym polu; kreacja postaci jest wyśmienita, a ich portrety psychologiczne świetnie dopracowane - aż przyjemnością było poznawanie tych wybitnych jednostek, których nie sposób pomylić z żadną inną postacią! „Villette” to przyzwoicie skonstruowana powieść psychologiczna, jak również przejmujące studium kobiecej psychiki i samotności. Miłośnicy pióra Charlotte Bronte nie powinni się zawieść.