Uznanie recenzja

"Ludzie rodzą się samotni i w samotności umierają. Robin Williams powiedział kiedyś, że najgorsze w życiu to być z osobami, które sprawiają, że czujesz się samotny. A potem popełnił samobójstwo. Rozumiesz, co mam na myśli."

Czasem przytłoczeni przez trudy życia, codzienne zobowiązania, czy stłumione marzenia, tracimy z oczu to, co najcenniejsze. Nie skupiamy się na tym, co ważne, nieświadomie brnąc po linii pochyłej. Po śmierci żony, były judoka Jan Sikora samotnie stara się wychować nastoletniego syna Michała. Mimo wspólnych trudnych doświadczeń, nie potrafią się porozumieć. Stopniowo pomiędzy nimi pojawia się mur tworzony przez niezrozumienie, żal i niewypowiedziane słowa. Poniekąd również przez życiową pasję Jana, jakim jest sport, któremu poświęcił swoje całe życie. Z powodzeniem sprawdza się w roli trenera młodzieży, dzieląc z nimi radość ze zwycięstwa i smutki porażki. Gdy przypadkiem w jego życiu pojawia się Karolina, stara się poprawić relacje z synem. Tylko czy nie jest już na to za późno?

Każda przeczytana przeze mnie książka Autora utwierdza mnie, w przekonaniu, że jest doskonałym pisarzem. Ładunek emocjonalny, jaki skrywa Uznanie wyczuwalny jest na każdej karcie powieści. Można śmiało powiedzieć, że opowiedziana historia ojca i syna, którzy na pewnym etapie oddalili się od siebie, przepełniona jest emocjami. Obserwując ich trudną relację, błędne decyzje i w zasadzie brak komunikacji, zastanawiałam się, czy da się to jeszcze posklejać. Czy jest możliwość, by oboje odsunęli od siebie złe emocje i skupili na budowaniu rodzinnej więzi. Podobał mi się pomysł narracji, który nadaje wymiaru pewnej intymności. Mamy bezpośredni wgląd w każdą myśl, doświadczenie czy doznanie. A przede wszystkim mamy możliwość poznać obie strony, gdyż w pewnym momencie autor zaskakuje, pozwalajac nam poznać wydarzenia z perspektywy Michała.

To historia, która skłoni do wielu przemyśleń, czy refleksji, szczególnie zakończenie, które pozostawia nas z wieloma pytaniami.

Polecam, warto przeczytać.