Uznanie recenzja

Zasady, zasady, zasady... Stworzone po to, by utrzymać porządek i równowagę. Co może pójść nie tak, jeżeli przestrzegamy ich z niezwykłą starannością i nie pozwalamy sobie na nawet najmniejszy błąd? To nie może się dobrze skończyć, bo, niezaprzeczalnie, życie potrafi być nieprzewidywalne, a jedno drobne wydarzenie może sprawić, że tama w końcu pęknie i to w najmniej spodziewanym momencie.
Jan Sikora, wspaniały trener judo, na wskroś perfekcyjny gość. A tak naprawdę człowiek zagubiony, z wciąż otwartymi i krwawiącymi ranami, biedny, niedojrzały emocjonalnie człowiek, który nie potrafi rozmawiać ze swoim jedynym dzieckiem, Michałem. Czuć w ich relacji nieznośną ciężkość, ciągłe napięcie, brak chęci zrozumienia, a wojskowy ordnung to codzienność. Jan nosi na swoich barkach brzemię traumy pokoleniowej, dlatego też nie potrafi być ojcem dla swojego syna ani obchodzić się z kobietami. Jan jest postacią, którą się nienawidzi, a i jednocześnie jej współczuje. Michał natomiast na chłód ze strony ojca odpowiada dystansem i humorem, ale to tylko pozory. W głębi duszy cierpi, usycha z tęsknoty za zmarłą matką, która była zupełnym przeciwieństwem ojca i akceptowała go takim, jakim jest.
Narracja powieści jest prowadzona z dwóch perspektyw : ojciec zwraca się bezpośrednio do syna i odwrotnie. Dialogów nie jest za dużo, książka zawiera szereg sprawnym językiem napisanych monologów pełnych retrospekcji. Dzięki temu zabiegowi dobrze wchodzimy w emocje obydwu bohaterów i poznajemy ich punkt widzenia i refleksje oraz obserwujemy ich relacje z ludźmi z ich otoczenia. Jan żyje według sztywnych zasad, jego punktem odniesienia jest kodeks judoki. Nawiązań do Judo i do Japonii znajdziemy tutaj mnóstwo, co nadaje historii ciekawego charakteru.
Nie jest to historia łatwa i lekka w odbiorze, a przepełniona bólem, cierpieniem i poczuciem odrzucenia. To opowieść nie o życiu, a o siłowaniu się z nim i swoiste studium ludzkiego upadku.

Mówią, że trzeba dotknąć dna, by móc się od niego odbić. Co do dalszych losów naszych bohaterów zakończenie powieści nie daje jednoznacznej odpowiedzi. Po przeczytaniu "Uznania" potrzebowałam chwili na refleksje, bo te nachodziły mnie przy tej lekturze bardzo często. Napisanie tej recenzji nie było tak łatwe jakby się mogło zdawać, bo trzeba było przy niej spojrzeć w głąb siebie. To, co tak naprawdę wydarzyło się w tej historii, nie jest tak odległe, o każdy z nas, każdego dnia, walczy o czyjeś uznanie. I z tymi słowami Was dzisiaj zostawiam.
Dziękuję