Uwierz w Mikołaja recenzja

To miały być zwyczajne Święta…, ale nie były. Nasi bohaterowie dostali coś wartościowszego niż słodycze i prezenty od Mikołaja, a mianowicie szczęście, na które tak długo czekali.

Cały sens książki zawarty w jednym krótkim zdaniu, wypowiedzianym przez małą dziewczynkę. Przecież wiadomo, że dzieci widzą i wiedzą więcej niż nam się wydaje.

Klimat świąt już na dobre zagościł w sklepach, tak samo jak w moim sercu po przeczytaniu tej bardzo realistycznej książki. To moja pierwsza styczność z twórczością Magdaleny Witkiewicz, ale na pewno nie ostatnia. Bardzo podoba mi się narracja i kreacja bohaterów. Wszystko jest prawdziwe, ale nie nudne, gdyż zawarte w historii mądrości, niby oczywiste, a zarazem bardzo potrzebne w dzisiejszych czasach. Pokochałam bohaterów równie mocno, co świąteczne miękkie skarpetki.

Mamy tutaj kilka równorzędnych historii, które okazują się ze sobą powiązane. Na początku poznajemy Agnieszkę, która marzy o wspólnych świętach z babcią, pragnie, jak co roku spalić jakąś potrawę czy usiąść z babcią na kanapie, trzymając w ręku kubek z herbatą. Jednak los chce inaczej i z niewyjaśnionych powodów, dziewczyna zastaje domek babci pusty. Agnieszka, jako postać nie jest nijaka, nie jest to też typowa bohaterka świątecznych komedii romantycznych z Netfilxa, ona ma charakter i historię. Nie poddaje się tak łatwo, osiąga cele i mimo, że niektórzy ją zranili, potrafi wybaczyć. Plus dla niej, że gdy zasypuje domek, to potrafi sobie rozpalić ogień i ewentualnie pociąć drewno. Silny kobiecy charakter, a nie tylko naiwna romantyczka ze złamanym sercem i nudną przeszłością.

Ścieżka Mikołaja, ale nie tego świętego, doprowadza do niespodziewanego spotkania i odnowienia uczuć. Gdy tylko zaczął pojawiać się w książce, najpierw w opowiadaniach swojej siostry, współlokatorki Agnieszki, bądź w retrospekcjach, to od razu miałam pewne przeczucie. No i wiadomo, że się sprawdziło. A Mikołaj, jako mężczyzna w wieku 35 lat, bez stałego związku latający z kwiatka na kwiatek, no cóż nie podobał mi się na początku. Zero odpowiedzialności, rozpieszczony dzieciak, ale im dalej się zagłębiałam, tym lepiej poznawałam ich historię. Samotnego chłopaka, poszukującego szczęścia w objęciach kobiet, których imion nie pamięta.

Jego rodzice, niby mieli rozwód i nie mieszkali razem, dom stał pusty i jedynie przychodziła tam gosposia. Żona pracowała w domu starości, bo tam czuła się potrzebna, a On siedział na samej górze obserwując przez kamery całe swoje centrum handlowe. Z pozoru mieli wszystko, tylko gdzieś po drodze stracili szczęście i miłość. W te święta na nowo je odnaleźli.

Ważną rolę odegrała też mała dziewczynka Zosia, której mama sprzątała w pięknym, ale pustym domu. Ona dawała swojej mamie, aby każdego dnia wstawała z łóżka, ignorując pijanego męża. Chciała jej kupić różowe okulary, żeby na nowo zobaczyła świat pełen marzeń. Czy to nie urocze, a zarazem takie mądre? Każdemu z nas przydałyby się takie okulary, które ukryłyby problemu i pozwoliły zobaczyć tylko to, co dobre.

W gruncie rzeczy najbardziej podobał mi się wątek Agnieszki, mogłam się z nią utożsamić. Natomiast historia Zosi i jej mamy wywoływała we mnie tyle emocji, że potrzebowałam chwili przerwy i na moment odkładałam książkę.

Cudowny klimat z równie cudowną historią, ludzi, którzy potrzebowali odrobiny szczęścia, czy może też zbieżności losu, aby przypomnieć sobie o świątecznej magii.

Teraz główne pytanie: WIERZYCIE W MIKOŁAJA?

Po przeczytaniu książki, zrozumiecie, co oznacza to pytanie i jaka powinna być odpowiedź.