Gra w pozory recenzja

Aj, aj, no i stało się - ponownie. Zakochałam się w kolejnym książkowym bohaterze. No i chyba nie tylko w jednym 🙈

Lorraine od wielu lat podąża za planem, który został dla niej ułożony. Chęć zemsty, która nią kieruje, dodatkowo ją napędza i nie widzi niczego poza ostatecznym wynikiem, który chce osiągnąć. Jednym z kroków w jego osiągnięciu jest małżeństwo.

Constantin również kieruje się przyszłością. Kiedy w grę wchodzi połączenie dwóch najsilniejszych klanów, nie widzi przeszkód, aby wykorzystać tę możliwość. Ślub z kobietą, której nie ufa w żadnym stopniu, może skończyć się tragicznie. Mimo to, oboje postanawiają w to wejść.

Gra się rozpoczyna. Najważniejsza zasada - brak uczuć.

Cóż, kto nie ryzykuje, nie osiąga upragnionych efektów, ale to również może wiązać się z wieloma komplikacjami.

Mimo mnóstwa romansów mafijnych na polskim (i nie tylko) rynku książkowym, Autorce udało się stworzyć coś niezwykłego. Już od samego początku byłam bardzo zaintrygowana bohaterami, sposobem ich bycia oraz tym, jak rozpoczęła się ich relacja. Dwójka niby tak różnych, a jednocześnie podobnych osób. Constantin to mężczyzna, który bierze to, na co ma ochotę, a Lori...cóż, jest kuszącym owocem, który sam wykłada się na tacy.

Wydawać się może, że znamy już każdy aspekt aranżowanych małżeństw w tym wykreowanym świecie, ale nic bardziej mylnego. Przede wszystkim, Lorraine nie zostaje zmuszona do ślubu. Bohaterka sama się na niego godzi, ponieważ dzięki temu łatwiej będzie osiągnąć jej sukces. Ta dwójka dobrowolnie wchodzi na tę drogę, jednak kobieta zachowuje pozory. Cóż, w zasadzie zachowują je oboje.

Tytułowa gra toczy się na wielu płaszczyznach. Oczywiście, najważniejszy jest wątek młodego małżeństwa, ale z czasem zrozumiecie, jak bardzo zawiła i skomplikowana okazała się rozgrywka. No i w tym momencie muszę też wspomnieć o Hugo. Basiu, Ty wiesz, że ja potrzebuję go więcej!

Autorka przeprowadziła mnie przez każdą stronę, wywołując masę emocji. Samo stopniowanie faktów, którymi mnie obdarowała, budziło we mnie ekscytację. No dobrze, spicy sceny były również tego powodem, ale jak poznacie Constantina, zrozumiecie mnie doskonale.

Zaskakujący rozwój historii, to mało powiedziane, ale hej - mafia rządzi się swoimi prawami, prawda?