Gra w pozory recenzja

„- Proponuję, żebyśmy zagrali.
Nie podobało mi się to, co błysnęło w jego oczach. Odniosłam wrażenie, że niezależnie od tego, co to było, mogło mi zagrozić.
– W grę?
– Tak – potwierdził – Chyba lubisz gry?”.
♟️
Lorraine od lat przygotowywała się do dnia, w którym pomści śmierć rodziców. Uważała, że jest już gotowa, by zadać ten ostateczny cios. Nie sądziła jednak, że w obliczu uczuć, jakie niespodziewanie ją zaatakują będzie całkowicie bezbronna, a jej misternie ułożony plan rozsypie się niczym domek z kart.
♟️
Constantin to przyszły przywódca, który już niebawem stanie na czele najpotężniejszej organizacji za Korsyce. Wie, że aby wzmocnić swoją pozycję niezbędne jest połączenie klanów, dlatego nie oponuje, gdy wielki szef francuskiej mafii proponuje mu rękę swojej córki. Constantin nie ufa dziewczynie, ale jednocześnie go fascynuje. Postanawia zedrzeć z niej maskę, pod którą się chowa i odkryć jej prawdziwe zamiary.
♟️
Rozpoczyna się gra. Pytanie, tylko kto w niej rozdaje karty, a kto jest zwykłym pionkiem.
♟️
Czytając pierwsze rozdziały miałam pewne obawy, że będzie to przewidywalna książka. Fabuła wydała mi się nieco znajoma. Ale nie! W tym, co zaserwowała autorka absolutnie nie było nic przewidywalnego.
Akcja w tej książce jest niczym podróż pociągiem. Rozsiadamy się wygodnie, po czym ruszamy wraz z gwizdkiem konduktora. Najpierw powoli, ociążale, by z każdym przejechanym metrem nabierać coraz większej prędkości. W końcu pociąg o nazwie „Gra w pozory" pędzi tak szybko, że gdy spoglądamy w okno widzimy jedynie zamazane obrazy, które wirują w głowie jeszcze jakiś czas po jego opuszczeniu.
Działo się, kochani, oj działo. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i już wiem, że z pewnością sięgnę po inne jej książki.
♟️
„Należało zmienić taktykę. Zrozumiałam to w ułamku sekund, gdy dostrzegłam w oczach Constantina zew krwi. Był myśliwym, a ja zwierzyną i powoli odkrywał moją kryjówkę. Planował mnie obnażyć, odrzeć z zabezpieczających warstw".
♟️
Bohaterzy tej powieści są świetne nakreśleni i wzbudzają całą masę często sprzecznych emocji. Mam trochę żalu, że Lorraine tak szybko poddała się uczuciom do Constantina.
Udowodniła jednak, że dla swoich bliskich jest w stanie zrobić wszystko. W swoim życiu zaufała nie tym osobom, którym powinna, co kosztowało ją wiele cierpienia. Czy pościła rodziców? Tego wam nie zdradzę. 🤫
Constantin to intrygujący typek. Ciężko gościa rozgryźć, bo potrafił wyłączać uczucia zupełnie, jakby miał gdzieś zamontowany przycisk on/off. Dzięki temu mogliśmy obserwować jego zimne i bezwzględne oblicze zarezerwowane dla wrogów oraz te łagodne, troskliwe które okazywał wyłącznie bliskim.
♟️
Myślę, że ta książka przypadnie do gustu miłośnikom mafijnych klimatów. Polecam