Królestwo popiołów. Część 2 recenzja

Dobrnęłam do końca historii Aelin Ashryver Biały Cierń-Galathynius. Cóż to była za przygoda. Nie tylko pełna łez , lecz również wielu innych emocji. Znalazła się również chwila na śmiech , szkoda tylko że taka krótka i pojedyncza chwila. Mimo tego, jak na zakończenie serii przystało , otrzymałam zakończenie godne ognistej królowej, godne królowej , która je napisała. Sarah J. Maas rozbiła mnie na milion kawałków by potem skleić i zakończyć tę wspaniałą historię.

„Najważniejsze na świecie jest to, co mieszka w w naszych sercach. Bez względu na to, dokąd się udasz, bez względu na to, jak daleko, przywiedzie cię do domu".

Nie będę przytaczać fabuły książki , bo nawet jedno zdanie może komuś popsuć czytanie. Mogę za to obiecać , że książka jest pełna bitew, niby jednej i tej samej , ale każdy dzień bitwy to walka o przetrwanie, walka o lepsze jutro, walka ze swoimi demonami, walka ze swoimi uczuciami. Każde spotkanie bohaterów doprowadzało mnie do łez , bo widziałam jak bardzo siebie potrzebowali. Jak za sobą tęsknili, jak cieszyli się każdym powrotem. Chciałabym napisać , że Królestwo Popiołów jest emocjonalnym rollercoasterem , lecz prawda jest taka , że każda część nim była, a ostatnia była apogeum tego rollercoastera.

„Bitwa nie będzie niczym miłym[...] I pewnie nieraz przyjdzie ci zwymiotować. Ale przypomnij sobie wówczas, że twój strach oznacza, że masz coś, o co warto walczyć. Coś, na czym zależy ci tak bardzo, że przegrana to najgorsza rzecz, jaką możesz sobie wyobrazić. „

Z każdą stroną odczuwamy uciekający czas , czas który został naszym bohaterom. Nadzieja umiera ostatnia, lecz w tej części tej nadziei nieraz brakowało. Mimo poświęceń , mimo heroizmu , sytuacja niejednokrotnie wydawała się beznadziejna. Dlatego uwielbiam Sarah J. Maas. Potrafi tak doskonale budować napięcie , że niejednokrotnie musiałam odpocząć po jakimś rozdziale. Ogrom emocji tak mnie niekiedy przytłaczał , że odkładałam książkę i myślałam o tym co się działo. Próbowałam poukładać sobie wszystko w głowie oraz zgadnąć jak to się wszystko potoczy. Bardzo mi się podobało , że w tej części zatarły się granice między ludźmi a fae , każdy bohater mógł się wykazać i przedstawić nam swoje najlepsze cechy. Podzielona narracja pomiędzy poszczególne grupy bohaterów , buduje napięcie i ukazuje nam szerszy horyzont tego co się dzieje u każdej z grup. Najpiękniejszym motywem książki jest przemiana Aelin, z pyskatej , rozwydrzonej zabójczyni , do królowej , która jest w stanie poświęcić wszystko dla dobra swego ludu. Jedyne co mnie denerwowało u Aelin, to jej zachowanie wobec innych, a dokładniej jej ukrywanie wszystkiego , nawet przed Rowanem. Podsumowując, cała seria jest genialna i od razu wpadła na sam szczyt moich ulubionych serii książkowych. Polecam każdemu!

„Bądźcie mostem, bądźcie światłem w czasach, gdy żelazo zacznie się topić, a kwiaty będą rosły na polach zbroczonych krwią. Pokażcie to krainie, a wówczas wrócicie do domu. „