Koszmar recenzja

Nie miałam żadnych oczekiwań co do tej książki. Tym razem postanowiłam pójść na całość i bez czytania recenzji ją przeczytać. Czasami tak robię, aby niczym się nie sugerować.

Książki Karoliny z zasady są nieodkładalne, więc było oczywiste, iż i ta zostanie przeze mnie pochłonięta. I... Miałam z nią jakiś mały problem. Chyba największy z bohaterką, gdyż na początku drażniła mnie niezmiernie, ale im dalej, tym więcej warstw cebuli ściągaliśmy. Bo ta historia jest jak cebula. Ma wiele warstw, nie jest zero jedynkowa, nie możemy kogoś osądzić tylko na podstawie paru pierwszych stron, a generalnie aż się o to prosi.

Kinga jest młodą dziewczyną, która ma własne studio fotograficzne. Pewnego dnia pojawia się małżeństwo, aby zrobić sesję z noworodkiem. Wszyscy są jak z żurnala. Modelowo piękni i bogaci. Pewni siebie i swoich możliwości. Sesja udaje się wybornie i jakiś czas potem przychodzi Konrad, aby wybrać najlepsze zdjęcia i opłacić sesję. Ten jego powrót, to wkroczenie z buciorami w życie Kingi i sprawienie, iż stała się tą drugą na długie dwa lata. Kinga staje się idealną kochanką. Cierpliwą, dostępną w każdym momencie, nieoczekującą niczego w zamian. Tylko czy rzeczywiście tak jest? Czy jej pragnienia pokrywają się z pragnieniami Konrada? Czy on widzi w niej coś więcej, czy tylko odskocznię na moment, kiedy może się zrelaksować i zostawić ja, bez zobowiązań, bez perspektyw? Czy może jednak Kinga jest dla niego kimś idealnym i wpasowywującym się w jego życie?

Tymczasem mama Kingi trafia do szpitala. Tam, mając bardzo niekorzystne rokowania, prosi Kingę, aby ta schudła. Bo Kinga jest pulchniutka, a to między innymi za sprawą mamy, która karmiła ją najlepiej, jak potrafiła i nigdy jej niczego nie odmawiała, a wręcz przeciwnie. Kinga podejmuje się zadania i w ciągu 6 miesięcy pozbywa się w drastyczny sposób kilogramów, doprowadzając do wyniszczenia organizmu. To właśnie będzie rzutowało na całe jej przyszłe życie.

Ta książka jest niezmiernie smutna na każdym poziomie. Nie wiem, ile razy pochyliłam się w zadumie nad Kingą i jej wyborami. Ile razy zmarszczyłam czoło, widząc, co wyprawia Konrad i ile smutku wywołało we mnie spostrzeżenie, że my matki kochamy nasze dzieci, najbardziej jak umiemy. Pytanie tylko, czy czasami im ta nasza miłość nie wychodzi bokiem.

Karolina w tej krótkiej książce zawarła tyle treści i tyle nam przekazała, że czasami wydawało mi się to za dużo. Nie pamiętam kiedy ostatnio jakaś książka wywołała we mnie tyle żalu i złości, że czasami to, co najbardziej pragniemy, jest dla nas największym przekleństwem. Ta książka nie była dla mnie kryminałem, bardziej jako obyczajówka z elementami thrilleru, a generalnie postawiłabym ją na półce dramat.

Polecam każdemu i na pewno wielu z Was będzie miało po niej swoje przemyślenia w wielu tematach.