Koszmar recenzja

Historia niby banalna. Jakich wiele.

Młoda kobieta, Kinga, zajmuje się zawodowo fotografią. Podczas wykonywania zdjęć noworodkowi poznaje Konrada. Przystojnego tatuśka. Jakiś czas po wykonaniu sesji Konrad przychodzi do niej odebrać zdjęcia, ale zostaje dłużej.

Zostaje na dwa lata. Kinga ma nadzieję na coś więcej. Uzależniła się od mężczyzny. Niestety on ma żonę i dzieci i ani myśli ich porzucać dla kochanki. Schadzki pary trwają do czasu. Konrad będzie ojcem po raz trzeci i brutalnie zakańcza ten związek.

Punktem zapalnym dla Kingi była choroba jej matki, jej prośba do córki.

Dziewczyna zaczyna dbać o siebie i wiele się u niej zmienia. Zaczyna znajdować radość w życiu i poznaje miłego chłopaka. Jednak jak się okazuje Konrad nie chce z niej zrezygnować. Dziewczyna musi dokonać wyborów. Ślepa miłość?

Ale to nie cała historia.

Nie podoba mi się postać Kingi. To, co ona sobą reprezentuje. Nie oceniam jej postępowania. Ocenia ją jej rodzina. Jej bracia pozwalają sobie na żarty z jej tuszy, na wytykanie jej błędów, lecz jej nie wspierają. Kindze brakuje zrozumienia w rodzinie, a może nie docenia tego, co ma? Coś mi się wydaje, że nie zostałybyśmy koleżankami.

Książka podzielona jest na obecnie i wcześniej. Wcześniej jest ok., Ale obecnie - WTF?

Czytając to zastanawiałam się, o co w tej książce tak naprawdę chodzi, jaki jest cel, do czego to zmierza. To nie był thriller. To była historia. Czytając nie czułam napięcia, nie czekałam aż coś się skiepści, bo tu od początku nic nie było dobrze. U bohaterki oczywiście. Nie mniej, Kinga pokazuje nam, że każdy wybór ponosi za sobą konsekwencje. A ludzie są dla siebie najgorsi. Ale to wiemy nie od dziś.

Moje emocje wzrosły dopiero na samej końcówce książki, no i gdyby nie ona to na pewno bym jej aż tak nie polecała. A tak to z braku laku. Mimo moich odczuć to to takie niezrozumienie jakby na przekór sprawiło, że chciałam czytać żeby uzyskać odpowiedzi. I na końcu okazuje się, że to obecnie miało sens.

Czy autorka chciała nas zszokować? Czy główna bohaterka zasługiwała na to, co ją spotkało? A może będzie kolejna część?:)

Osobiście lubię książki z narracją pierwszoosobową. Styl pisania autorki jest lekki i przystępny, dlatego książkę się dosłownie pochłania, ale niech Was nie zmyli. Historia nie wciąga biegiem akcji.