Ukryta łowczyni recenzja

Kończąc pierwszą część (?) odrazu złapałam,, na gorąco" po Ukrytą Łowczynię. Ten tom jest kontynuacją Porwanej pieśniarki, Celice musiała stawić czoło kolejnym wyzwaniom, gdy już wyzdrowiała po ciężkim uszczerbku jakiego doznalała ze strony Rolanda. Wyruszyła do Triaton by tam rozwijać swoją karierę, w której pomagała jej matka, choć cały czas żyła w jej cieniu. Jak bardzo by się nie starała i tak nie umiała zapomnieć o tym wszystkim co stało się w Trollus i oczywiście o Tristanie. Chłopak cierpiał katusze przez swoje sprzeciwienie się ojcu, pomimo, że się starał nie reagować na ból to Celice i tak czuła co się dzieje. Wszystko to zmusiło ją do zrobienia czegoś co z punktu widzenia wszystkich,nie tylko troli od pięciuset lat było niewykonalne a mianowicie przyrzekła królowi, ojcu Tristana - Thibaultowi, że odnajdzie Anushkę w zamian za zmniejszenie cierpienia mężowi.
Wtedy zaczyna się właściwa akcja, Celice "pożerana" przez obietnicę stara się za wszelką cenę dowiedzieć się kim jest czarownica i jak przez te wszystkie lata udało jej się przeżyć i wyglądać tak jak pół tysiąca lat temu. Pomocne w tym wszystkim są jej występy w Triaton i towarzystwo w jakim dzięki matce może się obrać, w tym wszystkim pomagają jej Sabine-jej wieloletnia przyjaciółka i Chris, którego poznaliśmy w poprzedniej części. Determinacja dziewczyny skłania ją do sięgnięcia po czarną magię, grymuar Anushki. Poprzez każde z zaklęć dowiaduje się coraz to okrutniejszej prawdy, która popycha ją jeszcze głębiej do paszczy lwa. Jednak życie i obowiązki jakich wymaga od niej Genevive wytrąca ją z każdej ścieżki jakiej zaczyna się trzymać.
Ostatecznie, gdy Celice coraz bardziej depcze po piętach Anushce, tym bardziej jest pewna przebiegłości i zdolności przewidywania czarownicy, co skłania ją do oddania ogromnej ofiary i wyciągnięcia kogoś, kto pomoże jej w dalszych poczynaniach. Tego Anushka nie przewidziała.
To czego dowie się Celice i to czego będzie musiała dokonać odbije się na całym Trollus i Triaton.
Książka moim zdaniem do pewnego momentu była ciekawa, potem robiła się nudna jak flaki z olejem, zbyt przeciągana jakby na siłę. Odnoszę trochę wrażenie, że autorka w pewnym momencie nie wiedziała co zrobić dlatego wydłużyła aż tak tę akcję,ale potem doznała olśnienia i znow historia wróciła na dobry tor.
Dlatego też zmobilizowałam się i dokończyłam ten tom by móc zacząć Waleczną Czarownicę.