Black Roses recenzja

Pora na kolejne pierwsze spotkanie. Tym razem historia, która była już kiedyś dostępna, ale ja miałam okazję przeczytać ją dopiero teraz, w wersji papierowej.

Aubree jest kobietą, którą poznajemy w niezbyt przyjemnych dla niej okolicznościach. Chociaż wydawać się może, że wesele zawsze niesie radość, nie w tym konkretnym przypadku. Nie, gdy ślub bierze eksnarzeczony...w dodatku z siostrą bohaterki. Wszystkie marzenia i wizje dnia idealnego, które usnuła sobie panna Sullivan spełniają się, ale nie dotyczą już jej osoby.

Ludzie gadają...
Okazuje się jednak, że nie tylko ona staje się tematem szemranych rozmów na przyjęciu. Nieoczekiwanie pojawia się na nim mężczyzna, który wzbudza zainteresowanie i staje się idealnym źródłem pocieszenia dla Aubree.

Axel to bohater z tych, jakich lubię. Tajemniczy, jednocześnie otwarty i tak bardzo zamknięty w sobie. Przeszłość wpłynęła na jego życie w znaczący sposób. To ten typ postaci, które mamy możliwość odkrywać krok po kroku. Mimo niewielkiej ilości stron, zdążyłam do niego zapałać ogromną sympatią i ciężko będzie mi wybić go sobie z głowy. Ktoś, kogo większość uważa za okropnego człowieka, dla odpowiednich osób okazuje swoje prawdziwe oblicze.

Tych dwoje, to przykład osób, które są swoimi przeciwieństwami, a jednocześnie tak bardzo potrzebują się w danym momencie życia. Ta relacja rozwija się dość spontanicznie, szybko, ale im to po prostu pasuje, bo przecież skok na głęboką wodę nie musi oznaczać czegoś złego. Granice, które zostały postawione, zostają przekroczone w sposób naturalny. Zarówno Aubree, jak i Axel nie są postaciami idealnymi. Posiadają wady, kompleksy, dzięki czemu można ich docenić jeszcze bardziej. Łatwiej jest przeżywać każdą myśl, gest, słowo.

Autorka ma bardzo przyjemny, lekki styl, dzięki któremu łatwiej jest przyswoić historię. Jak często zwracam na to uwagę - mogłoby być odrobinę mniej powtarzanych imion. Samo zakończenie mogłoby być urwane w nieco innym momencie. Reszta dla mnie zdecydowanie na plus.

Teraz pozostaje mi czekać na kolejny tom, o tych samych bohaterach. No i na trzeci - bo przyznam nieśmiało, że Killian, chociaż była to tylko jedna scena, przyciągnął moją uwagę. Tak, mam jakiś radar wyczuwania tych postaci drugoplanowych. Chociaż w tym wypadku - Axel przyćmił wszystkich.