Trupia Farma. Sekrety legendarnego laboratorium sądowego, gdzie zmarli opowiadają swoje historie recenzja

Bill Bass - twórca Trupiej Farmy w swojej książce opowiada nie tylko o śmierci, ale i o życiu. Dotyka bolesnych tematów dotyczących ofiar, lecz również swojej sfery prywatnej. Dzięki temu daje się poznać nie tylko jako naukowiec, ale również jako zwyczajny człowiek, który jest dowodem na to, że pomimo codziennej styczności ze śmiercią nie można się na nią całkowicie znieczulić. Zwłaszcza jeżeli pojawia się bliżej, niż byśmy tego chcieli.

Opisy śledztw, w jakich brał udział Bill Bass są tak skrupulatnie i przystępnie przedstawione, że podczas czytania o nich na kartach książki mamy nieodzowne wrażenie, że jesteśmy integralną częścią tych działań. Zupełnie jak gdybyśmy stali u boku doktora Bassa, który niekiedy posiłkując się łopatologicznym słownictwem, stara się nam udzielić informacji odnośnie tego, kim jest ofiara i w jaki zakończyła swój żywot. Nie czyni tego ogólnikowo, a wyjaśnia nam krok po kroku, w jaki sposób doszedł do swoich wniosków i jakie ma podstawy do tego, by sądzić, że ofiara mogła być np. kobietą rasy negroidalnej.

Bill Bass niejednokrotnie podnosi w książce swoje sukcesy, ale równie często wspomina swoje sromotne porażki, które ciągnęły się za nimi latami. Jak na człowieka o tak wielkich zasługach, wiedzy i inteligencji pan Bass pełen jest pokory. Tym bardziej dziwi, że akurat tej cechy nie nauczyła się od niego Emily Craig - jego doktorantka oraz autorka wątpliwej jakości książki również o antropologii sądowej. To właśnie przez "Tajemnice wydarte zmarłym" odwlekałam przeczytanie "Trupiej farmy" - z obawy o to, że tu i będę mieć do czynienia ze swoistym przerostem formy nad treścią. Niewiele stron musiałam przeczytać, by dojść do wniosku, jak bardzo się myliłam. Spisana przez Jona Jeffersona książka okazała się być zupełnym przeciwieństwem w/w pozycji.

Po lekturze "Trupiej farmy" będziemy bogatsi o wiedzę odnośnie tego z jakiej odległości można wyczuć zapach rozkładających się zwłok, jak zaledwie na postawie czaszki wytypować rasę ofiary, jak zachowuje się ludzkie ciało trawione przez ogień. Uzyskamy także odpowiedź na to czy użycie wapna faktycznie gwarantuje szybszy rozkład ciała oraz wiele, wiele innych. Warto zaznaczyć, że sympatycy serialu "Kości" (a wierzę, że tacy tutaj są) będą tą książką zachwyceni. Jako naczelna (psycho)fanka tej produkcji jestem tego żywym świadectwem. Ponadto jest to pozycja obowiązkowa dla każdego fana kryminałów i literatury faktu, którym nie straszne wizje zaawansowanego rozkładu, roju much plujek i wszelkiego robactwa mającego pożywkę z tego, co pozostało po kimś, zwanym za życia człowiekiem.