Afekt recenzja

Nie będzie to klasyczna recenzja, bo trudno taką napisać o trzynastej części i uniknąć przy tym spojlerów. Gdy wyciągnęłam "Kasację" z półki u mojej znajomej, nie miałam pojęcia o tym, że to będzie początek trudnej i zagmatwanej miłości do Remigiusza Mroza. Nie było mnie wtedy na bookstagramie, nie śledziłam też żadnych rankingów, blogów czy w ogóle portali książkowych. Nie wiedziałam, że to najpoczytniejszy autor w naszym kraju ani że napisał milion innych powieści.

Jako dzieciak przez kilka ładnych lat marzyłam o karierze prawniczej. Codziennie oglądałam z olbrzymim zainteresowaniem rozprawy po przewodnictwem Anny Marii Wesołowskiej, nie zwracając uwagi na żółty trójkącik, który sugerował, że jestem za młoda na takie rozrywki. Potem była jeszcze Magda M., choć ona zupełnie mnie nie porywała. Moim ukochanym serialem prawniczym jest za to "Prawo Agaty", będę musiała kiedyś obejrzeć ponownie. Nie poszłam na prawo, w połowie gimnazjum moja humanistyczna dusza została wyparta przez miłość do matematyki, mimo to pozostał we mnie ogromny sentyment do wszystkiego co z sądami związane.

Można powiedzieć, że byłam skazana na miłość do Chyłki. Uwielbiam niebanalnych bohaterów, w szczególności kobiety wykreowane jakby wbrew stereotypom. Uwielbiam psychopatów takich jak Langer, szemranych typów jak... kto czytał, ten wie. Konsekwencja w budowaniu postaci to największy atut tej serii. To nie znaczy wcale, że Zordon z pierwszego tomu jest taki sam jak Zordon z trzynastego. Po prostu akurat dynamika bohaterów jest w stu procentach wiarygodna.

Nie zawsze było tak z wydarzeniami przedstawianymi na kartach poszczególnych części. Szczególnie w jednej wyobraźnia autora rozszalała się o wiele za mocno i to zraziło wiele osób. Ja postanowiłam wybaczyć i zostać, czego ani trochę nie żałuję.

"Afekt" to bardzo solidny tom, w którym nie brakuje zwrotów akcji i wydarzeń niemal mrożących krew w żyłach. To też najbardziej upolityczniona część, pokazująca po raz kolejny, że trudno czytać Mroza wybiórczo. Jak może pamiętacie ja pokochałam trylogię "W kręgach władzy" oraz nawiązujący do niej "Lot 202", po którym miałam zresztą focha na autora. W każdym razie znajomość tych czterech książek przydała się, by odnaleźć się w wątkach pobocznych i wyłapać pewne smaczki. Chyłka i Zordon wśród swoich oponentów znajdują sojuszników, a jednocześnie powinni się poważnie zastanowić, czy wciąż mogą ufać przyjaciołom. Zresztą relacja tej dwójki to zdecydowanie jedna z moich ulubionych w całej znanej mi literaturze.