Paranormalne. Prawdziwe historie nawiedzeń recenzja

Duchy, zjawy, kroki w pomieszczeniu, w którym nikogo nie ma, nagłe przesuwanie mebli, samoczynne gaszenie światła. Tak naprawdę ludzi można podzielić na dwie grupy. Jedni wierzą w paranormalne zjawiska, drudzy uważają, że to bujda i wymysł. Jak jest naprawdę? Czy dziwne i niewytłumaczalne przypadki to tylko efekt naszej bujnej wyobraźni?

Pamiętam, jak kilka miesięcy temu wszyscy miłośnicy literatury faktu zaczytywali się w tej pozycji. W mediach społecznościowych co rusz pojawiała się jakaś recenzja. Ja należy do osób, które czekają, aż wrzawa ucichnie i dopiero wtedy zabierają się za lekturę. Tak też się stało w przypadku książki Paranormalne. Prawdziwe historie nawiedzeń.

Już od pierwszych stron poczułam taki dziwny ścisk w żołądku. I nie dlatego, że się bałam lub czułam dreszczyk adrenaliny, ale dlatego, że poczułam ogromny chaos. Nie lubię, kiedy autor, zamiast podawać informacje wynikające ze swojej analizy, podąża tropem właściwie, to nie wiadomo czego.
Raz pisze o jednym, raz o drugim. Jestem skłonna uwierzyć, że w akurat na ten temat, nikt nie chce mówić, jak jest naprawdę, ale do prawdy można pominąć pisanie, na co drugiej stronie, że ktoś nie chce dzielić się swoimi spostrzeżeniami dotyczącymi duchów. Czytając, miałam wrażenie, że autor wraz z czytelnikiem dopiero zabiera się za sporządzenie materiału, a nie go faktycznie posiada.

Poprzez ten chaos nie potrafiłam wczuć się w te historie. Choć muszę przyznać, że kilka mnie zaintrygowało. Szczególnie ta pierwsza. Stonawski starał się, na kartach swojej książki pokazać jak na przestrzeni lat rodziły się opowieści o duchach. Niczym wytrawny detektyw bada niewyjaśnione zagadki sprzed lat. Szkoda tylko, że miejscami idzie w kierunku zbrodni, a nie tajemniczych zjawisk.

Pokładałam w tej lekturze dużą nadzieję. Niestety rozczarowałam się, nie tego szukałam. Znalazłam za to coś innego. Może mniej ciekawego, ale równie ważnego. W sprawie paranormalnych zjawisk nic się nie zmieniło. Ciekawe czemu nie wierzymy, ale boimy się o tym mówić? Czyżby w naszej podświadomości jest ziarno niepewności