To nie jest kraj dla słabych magów recenzja

Złapał mnie ogromny zastój czytelniczy. Metodą prób i błędów, sięgałam po kolejną książkę, jednak żadna mnie nie porwała i szybko nudziła. Dopóki nie trafiłam na tą. Lekkie pióro autorki, zero ckliwych pogaduszek, słodkich romansideł i wzdychania do księżyca, może dlatego ta historia mnie wciągnęła. Po pierwszym tomie byłam ciekawa jak potoczą się losy Agatki i czy kogut dalej będzie odgrywał tutaj jakąś rolę. Tym razem poszliśmy krok dalej.

Sam zamysł, żeby historia była osadzona w naszym świecie i to w naszej rodzimym kraju zakrawać może o szaleństwo, jednak autorka zgrabnie sobie z tym poradziła, a ta historia przy okazji przełamuje klątwę drugich tomów każdej serii. Dlaczego? Ponieważ widać, jak ewoluowała ta historia z tomu na tom. Jest ciekawsza, a i bohaterowie są coraz lepsi.

W tej części Behemot staje się Węgielkiem (co na marginesie jest strasznie urocze, bo wkurza naszą bohaterkę nieznośnie), mamusia Agaty zaczyna przechodzić samą siebie, a biedna siostrzyczka jest pionkiem w grze dorosłych. Co ma do tego nasza Agata? Cóż, chce się zemścić. Jak się okazuje nie jest to proste, jak zaczyna Ci zależeć na osobach, choć zupełnie tego nie planujesz, a los ma zupełnie inne plany w stosunku do Ciebie. W końcu nasza bohaterka nabrała charakteru, dalej się miota i wielokrotnie jest jej wypominana “głupota”, która wynika z niewiedzy, bo nikt nie jest skory odpowiadać na jej pytanie, co doprowadza ją i nas czytelników do szału. Świat zmierza ku zagładzie, a polityczne gierki są niekiedy zupełnie nie na miejscu. Czasami nie do końca wiemy, dokąd zmierza ta historia, a jedyne czego chcemy to, żeby Agacie w końcu dano święty spokój.

Ogromny potencjał ma ta historia wkroczyliśmy mam wrażenie na inny jej pułap w tym tomie. Ukazano tutaj w dość nietypowy, a nawet drastyczny sposób jak ludzie reagują na coś co kompletnie nie rozumieją, jakimi są egoistami, a przy okazji ogromnymi tchórzami. Jak ich “moce” są tak naprawdę bezużyteczne w świetle niektórych wydarzeń, a kiedy uważają się za boga, bożek z legend ukazuje się sam w swojej cudownej osobie. Jakie ludzie potrafią toczyć rozgrywki czyimś życiem i umywać rączki, kiedy nie idzie do końca tak jak sobie wyobrażali.

Nie nudziłam się, troszkę pośmiałam - konwersacje, złośliwe, cyniczne docinki są cudowne jak zawsze. To jest po prostu historia, w której nie opuszczają nas kłopoty, możemy spotkać fantastycznych ludzi, wrogów również, jednak pamiętajmy, aby trzymać ich blisko. Koniec końców świat w końcu zacznie się stabilizować i w mniejszym stopniu zmierzać ku zagładzie. Choć i tak wiem, że w kolejnej części nie będziemy się nudzić, a stoicki spokój i sielanka to nie przy naszej “boskiej” Agatce.