Toń recenzja

Z Martą Kisiel i jej twórczością spotykam się po raz pierwszy. Po powieść „Toń” sięgnęłam nie czytając żadnych wcześniej komentarzy ani recenzji. Nawet tej „okładkowej”. Zaintrygował mnie tytuł. Toń – czy to kryminał? Czy tytułowa toń to jezioro a może morze, w którym zostały odnalezione zwłoki? I wokół tej toni toczy się śledztwo? Takie właśnie pytania zadawałam sobie przewracając pierwsze kartki książki.
Akcja tej powieści osadzona jest we współczesnym Wrocławiu. Niemniej jednak na parę chwil autorka przenosi nas do miasta z czasów II Wojny Światowej.
Marta Kisiel poprze swoją powieść poznaje nas z dziewczynami z rodziny Stern. Dwie siostry – Eleonora oraz Justyna, popularnie zwana Dżusi i ich ciotka Klara. Siostra ojca. Każda z nich inna. Ta pierwsza nad wyraz poukładana, Dżusi nieco trzpiotowata a Klara, niewiele w sumie starsza od bratanic – pełna zasad, które wpoiła podopiecznym. Zasad, które bezwzględnie mają przestrzegać: punktualnie wracać do domu, nikogo nie zapraszać do mieszkania, nie zostawiać mieszkania bez opieki (zawsze ktoś w nim musi być – bezwzględnie!) oraz nie wchodzić do pokoju ciotki.
Dżusi ten reżim dusił dlatego przeprowadziła się do Opola. Niemniej jednak stawia się z powrotem we Wrocławiu na Lompy, gdy ciotka Klara tego od niej zażądała.

Młodsza bratanica zaraz po przyjeździe na „stare śmieci” łamie jedną z podstawowych zasad przestrzeganych niemal przez całe życie, wpuszcza obcą osobę do domu. Jest nim oszałamiający antykwariusz, który zabiera coś z mieszkania. A to „coś” Dżusi będzie starała się dosyć szybko odzyskać. Jednak zanim to nastąpi musi się dowiedzieć, gdzie on ma biuro oraz jak można się z nim skontaktować. Zadanie nie będzie łatwe, gdyż tajemniczy antykwariusz o imieniu Ramzes wzbudza w tym małym światku postrach i każdy z zapytanych nabiera „wody w usta”. Oprócz jednego. Jednak ten zostaje zamordowany…Czyżby Ramzes tak bardzo chronił swoja prywatność, że potrafi posunąć się do morderstwa? Myślę, że wielu czytelników bardzo chętnie dowie się tego czytając powieść.

Muszę jeszcze nadmienić, że ową pozycję czyta się bardzo dobrze. Jest to książka na jeden, no może dwa wieczory. Styl pisania autorki nie odstręcza absolutnie i na pewno z wielką chęcią sięgnę po kolejne jej utwory tym bardziej, że jest to pierwsza część z cyklu wrocławskiego. Jestem niezmiernie ciekawa czy w kolejnych częściach spotkam tych samych bohaterów, czy też kolejne tomy będą poświęcone już innym postaciom.