Finał Rosie recenzja

Słoneczna okładka wieńczy cykl powieści poświęconych życiowym projektom ekscentrycznego profesora Dona Tillmana. Kolor żółty, z tego co wiem, pojawił się w oryginalnym wydaniu australijskim i bardzo mnie cieszy, że wydawnictwo Media Rodzina postanowiło trzymać się tej wersji. W „Finale Rosie”, Don, wraz z żoną Rosie i synem Hudsonem, wraca z Nowego Jorku do Melbourne. Co prawda to australijskie miasto nie jest najbardziej słoneczne na całych antypodach, bo często pada tam deszcz, ale zapewniam, że cała książka jest pełna dobrej energii.

„Finał Rosie” stanowi powieść bardzo na czasie. W subtelny sposób, ze zdrową i obfitą dozą humoru, porusza szereg dość drażliwych tematów związanych z dyskryminacją. Jednym z pierwszych pojawiających się w książce problemów jest etyka dotycząca zachowań związanych z różnorodnością etniczną w miejscu pracy. Ofiarą oskarżeń, z tego zakresu, pada człowiek, który najwięcej czasu i energii poświęca temu, by uznawano go za taktownego i uprzejmego czyli Don we własnej osobie. Równolegle, trwają perypetie Rosie z jej pracodawcą i podejrzenia tworzenia ograniczeń ze względu na płeć. Jednakże, wątki te dopełniają tylko główny temat, jakim jest skomplikowane życie nastolatków. W tym przypadku, dotyczy on syna Tillmanów - Hudsona oraz jego przyjaciół i wiążą się z nim próby bycia rozumianym przez otoczenie, dopasowania się do rówieśników oraz spełnienia oczekiwań nauczycieli. Don nawiązuje kontakt z nauczycielami oraz rodzicami przyjaciół swojego syna i sprawy zdają się jeszcze bardziej komplikować ze względu na ich nietypowy styl życia. W pokonywaniu napotykanych barier, cała rodzina Tillmanów otrzymuje ogromne wsparcie ze strony swoich bliższych i dalszych przyjaciół, ale wciąż nie jest im łatwo. Książka licząca ponad 400 stron, w połowie może wydawać się o 100 stron za długa, ale ostatecznie okazuje się tak bardzo wypakowana ważnymi wątkami skłaniającymi do refleksji, że nie skróciłabym jej, nawet o jedną stronę. Przykładowo, po lekturze tej książki, większość rodziców i dziadków, powinno postarać się zrozumieć, jak istotne w dzisiejszych czasach jest, by nie ingerować w treści przeglądane przez innych członków rodziny, w tym nastolatków, w Internecie. Graeme Simsion przywołał na stronach swojej powieści, niezliczone przypadki nietolerancji, warte namysłu.

Ostatnia część cyklu, w przeważającym stopniu, porusza uniwersalną problematykę młodzieży w wieku szkolnym i tolerancji. Być może ktoś szuka właśnie czegoś takiego, wtedy mniej zainteresuje go romantyczna pierwsza część o nietypowych strategiach poszukiwaniach żony lub druga o ekstremalnych przygotowaniach do macierzyństwa. Rozpoczynając lekturę „Finału Rosie” zadałam sobie pytanie: „czy można zacząć czytać całą serię o Donie i Rosie od końca?”. Po jej przeczytaniu, mogę odpowiedzieć, że: „tak”.