Finał Rosie

Ależ polubiłam tych bohaterów!
Trzeci tom z cyklu "Don Tillman" okazał się równie doskonały jak poprzednie książki autora Graeme Simsion'a.

Na początek chcę Was zachęcić do zapoznania się z pierwszymi tomami, ponieważ są chronologiczną trylogią i wyrwanie się z kontekstu, może nie sprawić tej przyjemności z czytania. Mianowicie dużo się działo w życiu profesora genetyki i warto się z nim zapoznać.

Podchodzenie do każdego problemu, analizowanie rozwiązań, wysublimowany humor i psychologiczne podejście bohatera do autyzmu stanowią kolejną bardzo wartościową propozycję czytelniczą.

Jak już wiecie, bądź nie wiecie, Don jest ambitnym profesorem genetyki i stara się, aby jego postawione cele jak najszybciej zostały zrealizowane. Jest to bohater osobliwy, z charakterystycznymi cechami zespołu Aspergera, jednakże za takiego się nie uważa. Jak to w życiu bywa, historia się powtarza, a jego syn przeciera jego szlaki. Niestety został 'zdiagnozowany' przez nauczycieli jako autystyczny, ale tak samo jak ojciec nie czuje się, aby wyróżniał się od innych dzieci. Tak też Don wpada na kolejne rozwiązanie.

Uważam, że takie książki są godne polecenia. Cechują się dojrzałością, wyciąganiem z treści wszelkich wniosków i mądrości, którymi autor chce się z nami podzielić.

Trzecia część serii nie zawiodła mnie. Tak jak poprzednie dwie, cechuje ją wartka akcja, zajmujące dialogi i ciekawe postacie, których problemy i codzienność nie nudzą. Tutaj akcja rozgrywa się kilka lat później, gdy syn Dona i Rosie kończy szkołę podstawową. Tym razem problem naukowości i nieprzystosowalności do reguł świata dotyczy syna. Don i Rosie pomagają mu się z tym uporać, przy okazji pomagając przyjaciołom, jak w poprzednich częściach. Nadal wszystkie gagi i cała oś akcji opiera się na Zespole Aspergera. Tym razem przenosi się to na szkołę, którą wszyscy musieliśmy przejść z jej cieniami i blaskami. Tutaj akcja rozgrywa się w Australii, ale można z goryczą albo i radością stwierdzić, że i tam nie jest ona przystosowana do życia. Szkoła nie uczy życia, a czasem nawet przeszkadza, czego uczy przykład Hudsona. Tutaj jest trampoliną, od której ten nieodrodny syn swojego ojca się odbija.
Serię naprawdę warto przeczytać, bo nie jest stratą czasu.

Trzecia część serii o życiowych rozterkach i dylematach Dona Tillmana oraz jego rodziny.

Sięgnęłam po nią zmagając się z infekcją i złym samopoczuciem z nadzieją na coś niezbyt wymagającego i zabawnego. Po rozczarowaniu infantylnym drugim tomem, pod wpływem pozytywnych opinii czytelników, postanowiłam dać autorowi jeszcze jedną szansę.

O rany! Ależ zmęczyła mnie ta historia! Zabawna okazała się tylko momentami, lekka - niekoniecznie, a przyjemna - średnio. Wyzierająca z jej stron nachalna poprawność polityczna została zaserwowana w dawce ciężkiej, dla mnie, do strawienia, a idealny świat złożony z przedstawicieli mniejszości (różnego rodzaju i kalibru) poukładany we własnym kosmosie wydał mi się po prostu mało realny.

"Finał Rosie" to bardzo dobre zwieńczenie i zakończenie serii o nietuzinkowym genetyku Donie Tillmanie i jego perypetiach. To książka świetnie wpasowująca się w serię "Gorzka czekolada", jest bowiem właśnie taka słodko-gorzka: opowiada o dość trudnej problematyce w sposób lekki, przyjemny, chwilami nawet uroczy i zabawny. Świetnie porusza tematykę niedopasowania społecznego, walczy ze stereotypami z tym związanymi, a zarazem bawi i daje dużo rozrywki.

Kiedy przewróciłam ostatnią stronę tej części, stwierdziłam, że będę tęsknić. Za Donem i jego przygodami i absurdalnymi sytuacjami w których potrafi się znaleźć. Za Rosie, nieugiętą i twardą babką jaką była przez wszystkie trzy tomy. Za ich życiowymi wertepami, które nawet przez chwilę nie pozwalały na nudę, za wzlotami i upadkami, za szczęściem i rozterkami. Dosłownie za wszystkim. I nie będzie to przesadą, jeśli napiszę, że seria o Donie i Rosie jest moją ulubioną serią obyczajową, a jej trzeci tom, najlepszym zakończeniem na jakie mogliśmy liczyć. Ogromnie ciężko jest ocenić tę książkę bez oceniania całości. W tomie trzecim Don i Rosie stają przed perspektywą, że ich 11-letni syn Hudson może rozwijać się w spektrum autyzmu. I to jest, według mnie, najważniejszy wątek, szczególnie biorąc pod uwagę uprzedzenia tkwiące w naszym społeczeństwie. Bo nasze podstawowe ludzkie potrzeby – bycia zrozumianym, zaakceptowanym – są uniwersalne, a tak naprawdę realia autyzmu, dla osób nie żyjących w jego spectrum, są niezrozumiałe. Powieść Simsiona przemyca wiedzę o autyzmie w tak niepozorny sposób, że staje się on bardziej zrozumiały. Również w tej książce nie zabrakło dobrze znanego nam humoru czy krytyki społeczeństwa. I wszystko jest tak wyważone, tak subtelne, że sprawia przyjemność.
Zaprawdę powiadam wam, z pewnym smutkiem skończyłam tę serię. Ale cieszę się, że jeszcze tylu z was ma szansę poznać i polubić Dona Tillmana.

Od naszego ostatniego spotkanie z Donem minęło trochę czasu (przynajmniej w książce), a dokładnie 11 lat. Tym razem nasz bohater musi poradzić sobie ze szkolnymi problemami swojego syna. Oczywiście jak to u Dona, nie obejdzie się bez racjonalnego i naukowego podejścia do tematu, a rozwiązanie trudności zostanie potraktowane jako intelektulane wyzwanie.

Po troszkę słabszym drugim tomie, ten jest idealnym zakonczeniem serii i chociaż pierwszą część darzę sympatią, to "Finał Rosie" jest tym najlepszym. Czas szkoły dla nikogo nie jest łatwy, a gdy masz łatkę dziwaka gorzej być nie może. I o tym jest ta powieść. W żartobliwy, humorystyczny sposób pokazuje nam, że każda niestandardowość zostaje dostrzeżona i to nie zawsze w tym pozytywnym kontekście. Porusza temat nietolerancji, dyskryminacji i obala stereotypy. Mimo lekkiej formy książka jest bardzo wartościowa i intelgentna. A przy tym przyjemna, urocza i niesamowicie wciągająca. Gorąco polecam.