Toksyna recenzja

Fałszywy przyjaciel, niezadowolony partnet, wymagający i krytykujący rodzic, nieprzyjazny kolega. Wokół otacza nas jad wydobywający się z zaburzonych relacji. Nie jesteśmy tego świadomi, bo dawkowany jest umiarkowanie. Wpadamy w spiralę emocjonalnej przemocy. Trucizna drąży od środka. Niszczy i tłamsi. Psuje nastrój, odbiera poczucie wartości, wysysa energię. Tracimy drogowskazy, czujemy się wyczerpani, a zalewająca toksyna burzy codzienność. Złodzieje szczęścia triumfują, a oczy rozpaczą przepełnione szukają pomocnej dłoni. Ciemność łzy upada w otchłań obojętności. Bezdenna melancholia opuszczenia.

W Kamieńcu ginie bez śladu nastolatka. Rozpoczynają się poszukiwania, a podczas dochodzenia wychodzą na jaw tajemnice. W okolicznych miejscowościach poluje na młode kobiety morderca. Rosie pomimo traumatycznych przeżyć stara się pomóc policji i sama ponownie staje się celem psychopaty. Na szali jest ludzkie życie. Śledczy muszą działać pod presją czasu, bo odgrywa on kluczową rolę.

Drugi tom serii Kamieniec. Autorka ponownie skonstruowała perfekcyjną intrygę. Satysfakcjonująca fabuła, rozbudowany wątek obyczajowy i idealnie wykreowani bohaterowie.
Po głośnej sprawie Artysty następują zmiany w szeregach policji, ale wokół społeczeństwa nadal krąży zło i prowadzi do drastycznych zdarzeń. Niepewność chwili przeraża, a niepamięć niełatwych doświadczeń i związanych z nimi uczuć jest pozorna. Droga przez zapętlony świat, a drapieżca poluje i czai się skrycie, żerując na młodzieńczej naiwności i ufności. Nastolatki żądne życiowych wrażeń i zainteresowania idą ślepo w kierunku świata, który prowadzi do zguby.

Tu każdy zmaga się z problemami. Ukryte traumy doskwierają. Wszyscy są połatani. Każdy się kiedyś na kimś zawiódł i w każdym jest jakaś zadra, która zalewa myśli i zmienia zachowanie. Zamknięte koło złych emocji. Każdy toczy walkę z własnymi demonami. Uwikłani w manipulację, odrzucenie, a ukryte strachy wypełzają nieoczekiwanie. Mieszanka złudzeń i rozczarowań. To co ukryte głęboko w duszy doskwiera najbardziej.
Śledztwo wciąga w wir zdarzeń i trzyma w napięciu. Historię poznajemy również z perspektywy szaleńczego umysłu. Myśli, motywy, fascynację i obsesję zbrodni. Świat wokół przybiera odcień szarości i staje się pusty. Aż w końcu maski zostają zrzucone. Upada zapora złudzeń i prawda ujawnia się w całej krasie.

Lubię zatracać się w historiach Sylwii Bies Kiedy wpadam w te emocje naszpikowane autentycznością, nie mogę się zatrzymać. Zepsuty świat, który otacza, taki namacalny w powieściach, zalewa myśli. Polecam bardzo!