Czerwona piramida recenzja

Jestem wielką fanka twórczości Ricka Riordana. Wszystko zaczęło się oczywiście od pierwszej części serii "Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy", którą pokochałam od pierwszej strony. Seria jest rewelacyjna, i nie miałam wątpliwości co do tego, że Kroniki Rodu Kane również takie będą.

Ci, którzy myślą, że będzie to coś jak Percy Jackson w Egipcie w połowie mają rację. Ton książki się nie zmienił, nadal jest charakterystyczny dla twórczości tego autora. Tutaj również pojawiają się dzieci, które próbują uratować świat i zrozumieć skomplikowanych bogów. Tyle, że tym razem do czynienia mamy z Egiptem, a nie Grecją. Jednak gwarantuję, że fani Percy'ego Jacksona nie będą się czuć tak, jakby czytali już coś podobnego wcześniej.

"Czerwona Piramida" to pierwsza część Kronik Rodu Kane. Główni bohaterowie to Carter i Sadie Kane, rodzeństwo, które zostało rozdzielone. Po śmierci matki, opiekę nad Sadie przejęli jej dziadkowie w Anglii, a nad Carterem wyłączną opiekę sprawował ojciec. Podczas gdy Sadie wiodła zwyczajne życie w Anglii, Carter podróżował po całym świecie z ojcem, który jest egiptologiem. Tak więc tych dwoje stało się sobie praktycznie obce. Julius Kane odwiedza córkę raz na jakiś czas, zazwyczaj na krótko. Wszystko się zmienia, kiedy podczas jednej z takich wizyt, Julius poprzez kamień z Rosetty wyzwala uwięzionych bogów. Sam jednak zostaje uwięziony i to na dzieci spada odpowiedzialność odnalezienia ojca.

Teraz na Sadie i Cartera spadają wszystkie ukrywane dotychczas fakty. Muszą zrozumieć m.in. to, że są potomkami starożytnych faraonów, a ich własna moc jest bardzo potężna. Opiekę nad dziećmi przejmuje wuj Amos, niestety na krótko. Od tej pory dzieci muszą radzić sobie same. Rodzeństwo trafia również do Domu Życia, aby przejść szkolenie i dostatecznie poznać swoje moce.

Książkę czyta się szybko. Narracja jest przekazywana między Sadie i Carterem tak, że każde z nich może przedstawić swój punkt widzenia i kłócić się ze sobą w międzyczasie. Według mnie, Sadie i Carter nie zachowują się jak praktycznie obce sobie osoby (bo tak właśnie zostali opisani). Zachowują się typowo jak na każde rodzeństwo: sprzeczają się, ale oczywiście kochają się. Poza tym sytuacja zmusza ich do nauczenia się współpracy.

Przy książkach Riordana nigdy się nie nudziłam. W każdym rozdziale coś się dzieje, więc nie ma czasu na nudę. Postacie w książce są doskonale zarysowane, dzięki czemu nawet postacie, które odgrywają małą rolę zapadają w pamięci. Ani trochę nie zawiodłam się na "Czerwonej Piramidzie", dlatego polecam każdemu.