Czerwona piramida recenzja

 Carter i Sadie Kane mimo tego, że są rodzeństwem, wychowują się osobno. Kiedy się spotykają z okazji Bożego Narodzenia, udają się wraz z ojcem do Muzeum Brytyjskiego. Wizyta w muzeum w święta? To nie mogło wróżyć nic dobrego. Na skutek dziwnych zdarzeń egipscy bogowie zostają uwolnieni, ojciec rodzeństwa znika, natomiast Sadie i Carter muszą wyruszyć w podróż, podczas której okryją, kim naprawdę są.
Rick Riordan jak zawsze zapewnił mi genialną zabawę! Tym razem zabrał mnie w świat mitologii egipskiej. Po tej książce moja wiedza o bogach starożytnego Egiptu gwałtownie wzrosła. Ale nie tylko to znalazłam w tej powieści. Wciąż narastające napięcie czy zaskakujące zwroty akcji to tylko jedne z licznych rzeczy, które znajdziemy w „Czerwonej Piramidzie”. Książka wciąga czytelnika od pierwszej strony i nie wypuszcza ze swoich objęć aż do przeczytania całości. Dodajcie do tego niezawodny humor autora. Jego żarty jak zawsze wywoływały u mnie duży uśmiech na twarzy, a raz czy dwa głośny śmiech. Jak ja uwielbiam poczucie humoru tego autora! Ważnym elementem jest też akcja. Jak ona gna do przodu! Ma szaleńcze tempo, które sprawia, że książka jest nieodkładalna. Czy można chcieć czegoś więcej?
Tak, można. Kilka kwestii mi się nie podobało. Byli to bohaterowie, którzy mieli zbyt bogate życiorysy jak na swój wiek. Zwracając honor - byli dobrze wykreowani, mieli wyraziste charaktery. Jednak kreacja głównych postaci była przesadzona.
Kolejnym minusem jest schematyczność książki. Co chwila powtarza się wciąż ten sam schemat. Bohaterowie spotykają kolejnego mitologicznego potwora/boga, walczą z nim, dowiadują się czegoś i tak w kółko. Może wydawać się, że wciąż czyta się to samo, jednak autor na tyle ciekawie prowadzi fabułę, że jestem mu to w stanie wybaczyć.
Ogólnie rzecz ujmując to polecam "Czerwoną Piramidę" tak samo jak większość powieści autora. Na pewno pozwoli oderwać się od codziennych spraw.