Echo man recenzja

Klaun Zabójca – ofiary to spotykani w barach chłopcy i młodzi mężczyźni, wabione do domu gdzie razem pili alkohol, a zabójca przebrany za klauna zakładał im kajdanki pod pretekstem pokazania magicznych sztuczek, potem je ogłuszał, gwałcił i brutalnie mordował, ciała zakopując w ogrodzie lub wrzucając do rzeki. Kanibal z Milwaukee – ofiary to młodzi mężczyźni, poznane w barach dla gejów lub pływalniach, wabione do domu gdzie były odurzane narkotykami i alkoholem, mordowane i bezczeszczone seksualnie ciała, kolejno ćwiartowane i pakowane do worków, później ciała rozpuszczane w kwasie i spuszczane w toalecie. Syn Sama – ofiary to młode kobiety, zabijane strzałem z rewolweru kaliber 44 gdy siedziały w swoich samochodach. Koedukacyjny zabójca – ofiary to młode autostopowiczki, oferując podwózkę, wywożone na odludzia, duszone i dźgane nożem, ciała zabierane do domu celem odbycia stosunków nekrofilnych.

Rozpruwacz z Yorkshire, Dusiciel z Hillside, sekta Mansona… Słynni mordercy.

Jeśli uważacie, że w thrillerach było już wszystko, to przeczytajcie „Echo Man’a” Sam Holland – tu jest wszystko do potęgi! Motywem przewodnim powieści są zbrodnie dokonywane przez naśladowcę największych zbrodniarzy ostatnich lat. Akcja powieści dzieje się na terenie Anglii. Początkowo śledczy nie łączą zbrodniczych wydarzeń w poczynania seryjnego - w każdej zbrodni są stosowane inne metody, a wspólnym mianownikiem jest okrucieństwo i bezwzględność sprawcy. Bohaterowie mogą wydawać się schematyczni – śledztwem dowodzi kobieta (Cara Elliott), której trudno pogodzić życie rodzinne z tym zawodowym, jest sympatyczny i pomocny śledczy (Noah Deakin) oraz detektyw po przejściach i z przeszłością (Griffin). Za to zbrodniarz wzoruje się na najlepszych, by stać się doskonalszym.

Początkowo czytało się opornie, a klimat powieści zamiast otaczać, to coraz bardziej od siebie odsuwał. Miałam wrażenie, że wszystkiego jest za dużo i zbyt, a w większości przeważa chaos. Irytowała postać Jess Ambrose, która ni stąd, ni zowąd z beztroskiej matki i żony staje się ofiarą pożaru, ląduje w szpitalu, po czym staje się główną podejrzaną w sprawie. Pozostali bohaterowie początkowo niedostępni, z czasem zrzucali kolce i pancerz. Sporo tu naturalistycznych obrazów zbrodni, gdzie trup za trupem i bryzgająca dookoła krew.

Było dobrze, ale niedoskonale. Nie wystarczy wrzucić do jednego worka najbardziej znanych zbrodni… Zabrakło klimatu, zabrakło dialogu z czytelnikiem i takich sytuacji, które wymuszają zaangażowanie. Sporo jest spłycenia akcji, niedokończonych wątków, a także błędów logicznych (niech przykładem będzie zezwolenie by oskarżona mogła porozmawiać z drugim oskarżonym, po czym okazuje się że mimo nagrywania, śledczy muszą pytać co jej powiedział… ). Liczyłam, że dogłębniej poznamy psychikę seryjnego mordercy i bardziej rozbudowany portret psychologiczny postaci, niestety na ponad czterystu stronach to się nie dzieje. Zakończenie może zaskoczyć, choć mniej więcej od połowy miałam podejrzenia kto jest tym seryjnym (Uwaga spojler! Jest mały krąg, z którego można wytypować podejrzanego…). Jak na debiut nie jest źle, to tylko ja za wysoko umieściłam poprzeczkę.

„Echo Man” może znaleźć swoich zwolenników, bo wszystko co złe może kusić i przyciągać.



 Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Muza.