Terry Pratchett: Życie z przypisami. Oficjalna biografia recenzja

„Praczeta” czytam i cenię od dobrych dwudziestu pięciu lat, nie będzie więc to tekst w żadnej mierze obiektywny, ale nie sądzę, żeby ktoś oczekiwał obiektywizmu po fanie. Co innego, gdy wieloletni miłośnik autora, potem jego pracownik (gosposia jak sam siebie ocenia), a na końcu również przyjaciel, bierze się za pisanie biografii swojego mistrza. Przyznaję, że bardzo obawiałem się, czy Rob Wilkins uniesie ciężar obiektywizmu, wybrnął jednak po mistrzowsku.

Książka napisana jest bardzo dobrze. Tam, gdzie mógł, autor posłużył się notatkami (przed śmiercią pracował nad autobiografią) Pratchetta i umiejętnie wplótł je w narrację dając dojść do głosu swojemu (naszemu) bohaterowi, ale Wilkins „sam z siebie” też ma niczego sobie pióro: jest dowcipny i ironiczny, a jego humor chwilami balansuje na granicy czarnego, jednak czy można wyobrazić sobie suchą i nudną wikipedyczną biografię sir Terrego Pratchetta? Jednak uśmiech to nie wszystko. Rozdzierające są sceny, gdy Terry powoli gaśnie, gdy wymaga pomocy w najprostszych czynnościach, do końca walcząc żeby pozostać sobą.

Nie ma co ukrywać: Wilkins podziwiał Pratchetta. Ta książka emanuje tym podziwem, wręcz miłością, ale taką dojrzałą, pachnącą dwudziestoletnim związkiem. Rob dostrzega wady twórcy Świata Dysku: zrzędliwość, upór, pracoholizm itd, opisuje jego liczne frustracje i rozterki – nie stara się postawić nagrobka „najbardziej żywemu z martwych pisarzy”, ale pokazuje, że dla Terrego pisanie to było coś więcej niż praca - jakkolwiek pompatycznie i tanio to zabrzmi – tworzenie było jego życiem. Czuł się odpowiedzialny za to co stanie się dalej z jego dziełami (raz po raz odrzucał bajońskie sumy oferowane mu za prawa do Świata Dysku), wiedział, że fani pozostaną mu lojalni tak długo, jak on będzie lojalny im i na przykład nie pozwoli zrobić z Tiffany Obolałej kolejnej księżniczki Disneya.

„Życie z przypisami” to biografia napisana dla fanów, jeśli nie znacie chociaż w niewielkim stopniu, topografii Świata Dysku, to spokojnie możecie ją sobie darować, jeśli jednak czytacie Pratchetta, jego humor trafia do waszego umysłu, a stworzone przez niego postacie do serca, to musicie tę książkę przeczytać.