Pryncypium recenzja

- (..) Z kimś takim jak ty. Z ko­bie­tą czułą, wraż­li­wą, po­god­ną, ale też sta­now­czą i uczci­wą. Tylko taka osoba wy­ba­czy mu jego ozię­błość, hu­mo­ry, zro­zu­mie jego po­stę­po­wa­nie i otwo­rzy przed nim serce.

– I to jest pana plan na wy­le­cze­nie jego cho­rej duszy? – Unio­sła brwi. – To tro­chę jak le­cze­nie bie­gun­ki pa­pie­rem to­a­le­to­wym, nie uważa pan? – od­par­ła ką­śli­wie, nie mogła bo­wiem uwie­rzyć, że dok­tor mówi po­waż­nie. – Poza tym nie wiem, czy pan za­uwa­żył, ale ja i Zol­tan nie po­tra­fi­my zgo­dzić się nawet w naj­drob­niej­szej spra­wie. O wszyst­ko się sprze­cza­my.

– Tar­cia są po­trzeb­ne, bo dzię­ki nim szyb­ciej roz­pa­la się ogień – stwier­dził. – Wie­rzę, że dzię­ki tobie Zol­tan może od­na­leźć sens życia.

– Ale ja go nawet nie lubię.

– Nie­praw­da – stwier­dził z po­ra­ża­ją­cą pew­no­ścią. – Pokaż mi dziew­czy­nę, która w po­dob­nej sy­tu­acji za­opie­ko­wa­ła­by się Zol­ta­nem. Mu­sisz w nim wi­dzieć ja­kieś po­zy­tyw­ne cechy, skoro sie­dzisz z nim tutaj od kilku go­dzin.

Anie­la sza­no­wa­ła Mau­ry­ce­go, ale w tej chwi­li ją draż­nił.

– Kie­ru­je mną na­tu­ral­ny ludz­ki od­ruch. Tylko mu po­ma­gam. Nic wię­cej.

Mau­ry­cy po­ki­wał głową.

– Nie za­prze­czaj. Widzę, jak na niego pa­trzysz.

Anie­la po­czu­ła ucisk w gar­dle.

– Pa­trzę nor­mal­nie. – Wsta­ła z łóżka i po­de­szła do okna.