Miała umrzeć recenzja

"Miała umrzeć" to opowieść o młodej kobiecie, która nie miała łatwo w życiu. Wychowywana przez ciotkę w bardzo surowy, wręcz wrogi sposób, zaczęła szukać ucieczki w sztuce. Rzeźbienie stało się lekarstwem dla jej poranionej duszy, ale nie tylko. My poznajemy Lenę na wystawie jej prac, którą odwiedzają tłumy oczarowanych jej talentem ludzi. Jeden z nich odmieni jej życie, a raczej skłoni dziewczynę do odkrycia tego, kim naprawdę jest. Sam jednak jej w tym nie pomoże, bo już kolejnego dnia zostanie zamordowany. Lena krok po kroku, bardzo mozolnie zacznie docierać do informacji, które każą jej zakwestionować wszystko to, co o sobie myślała.

Drugą narratorką jest Ada. Wraz z nią przenosimy się do końcówki lat dziewięćdziesiątych, kiedy ona była nastolatką. Bardzo zbuntowaną nastolatką na pierwszy rzut oka. Łatwo jest oceniać i przyklejać łatki, dużo trudniej dostrzec nieme wołanie o pomoc. W domu dziewczyny nie dzieje się dobrze, a ona nie potrafi sobie z tym poradzić, głównie ze względu na swoją małą siostrzyczkę, którą stara się chronić. Ada jest pogubiona, ale gra twardzielkę. Za wszelką cenę. Balansowanie na granicy życia i śmierci może zniszczyć plany wyrwania się z rodzinnego domu wraz z małą Nelą.

Ewa Przydryga oczarowała mnie od pierwszych stron. I nie chodzi wcale o moją słabość do sztuki, choć sztuką można by nazwać to, jak ta autorka potrafi malować słowem. Tego nie da się nauczyć, to się po prostu ma w sobie i pani Ewa na szczęście dla nas odkryła ten dar. Jej styl sprawia, że chce się czytać więcej i więcej, bo bez względu na treść lektura jest niesamowicie przyjemna.

Fabuła jest bardzo zagmatwana, ale też zupełnie logicznie rozwiązane zostają kolejne wątki tej historii. Część poszlak udało mi się wyłapać i połączyć, ale niektóre pozostały zagadką do ostatnich stron. I ja coś takiego po prostu uwielbiam. Dzięki temu nie czuję się kompletną kretynką, ale też nie przewiduję zakończenia w połowie książki.

Właśnie - zakończenie. Jedyne w swoim rodzaju, wywołujące gęsią skórkę. Złagodzone co prawda w epilogu, ale jestem w stanie to zrozumieć. Są autorzy, którzy lubią pożegnać się zrzuceniem bomby, i tacy zostawiający po sobie coś więcej. Pani Ewa zalicza się do tej drugiej kategorii.

I wiecie co? Miałam ogromne obawy, że książka tak popularna nie spełni moich oczekiwań. Stało się jednak zupełnie inaczej. Na pewno nie będę zwlekać z czytaniem kolejnych książek autorki.

Moje 10/10.