Perseidy recenzja

„- Tak musi smakować śmierć”. Pierwsze zdanie i od razu zostałem przygnieciony do fotela. Potem było już tylko gorzej ;-) .

Milena, dziewczyna, która umie czytać ludzi i w łatwy sposób przejmuje ich troski, ginie w wypadku – spada z dachu. Śmierć wydaje się oczywista. Czy aby na pewno?

Po latach sprawę śmierci Mileny próbuje wyjaśnić jej siostra Justyna. Zaczyna się „wchodzenie” w przeszłość, którą lepiej „zachować w milczeniu, bo nie odwróci śmierci, a może ściągnąć gniew. I zemstę”.

@ewa_przydryga kolejny raz zaprowadziła mnie do jądra ciemności, która drzemie w ludzkim umyśle. Moje serce głośno dudniło przywołując gęsty mrok – dawno zapomniany, głęboko we mnie zakopany. Byłem jak nic nieznaczący pyłek w kalejdoskopie otaczającego mnie świata.

Duch.
Powidok.
Ślad.

Dawne, gwałtownie przerwane życie Mileny, spakowane do jednego kartonu, dzisiaj odzywa się echem, domaga się wyciągnięcia z ukrycia swojej zawartości.

Przez dłuższy czas obcowania z tą historią towarzyszył mi… cień. Cień, który szeptał, dusił, doprowadzał do rozpaczy i wzbudzał niepokój.

Kobieta.
Spokrewnienie.
Rodzina.

Niepewność, która spowijała mój umysł, kazała mi szukać potwierdzeń, dowodów na istnienie czegoś o czym do tej pory nie miałem pojęcia.

Jakoś dziwnie wszystko mnie tutaj uwierało. Słowa. Myśli. Wspomnienia. Atakowało. Mąciło w głowie. Powodowało chaos.

Moimi towarzyszkami stały się…
… bierność.
… ucieczka.
… strach.

Książka swoim realizmem rozdrapywała dawno zaschnięte rany.

Historia została mi opowiedziana z dwóch perspektyw osobowych i czasowych: rok 1999 relacjonowała mi Milena, a 2024 Justyna. Choć dzieli je aż 25 lat, to w toku czytanej książki wszystko zaczyna się składać w jedną całość. Byłem prowadzony po meandrach siostrzanej miłości i toksycznej relacji z matką. Zaglądałem do żyć postaci, które pojawiały się w tej historii. Doświadczałem różnych emocji…

Książki autorki bardzo często doprowadzają mnie do stanu, w którym czuję się jak zombie – bez kontroli nad swoim ciałem, umysłem, myślami… Ale to nie jest zarzut do autorki. To według mnie ogromny atut, bo pokazuje jak mocno te historie wchodzę we mnie, pracują w moim umyśle i wysysają z emocji, doprowadzając ostatecznie do „nowego ja” – z refleksją, z planem na jutro, z nową siłą do trwania w codzienności. Wrażliwość autorki przenika mnie i tworzy we mnie COŚ co jest dla mnie wsparciem, czymś moim, czymś wyjątkowym. Takie zespolenie bratnich dusz.

* Lubię jak autorka w swoich książkach „przemyca” ciekawe tematy/zagadnienia ze świata nauki. Tutaj znalazłem m.in. wyjaśnienia związane z –DNA mitochondrialnym- czy z –nocą Perseidów-.