Spóźnione pożegnanie recenzja

Poznajcie Maksa Mejzę, byłego policjanta z ciężka przeszłością i dramatycznymi przeżyciami...Maks właśnie otwiera agencję detektywistyczną, a jego pierwszym klientem jest starszy pan, który poszukuje swojej córki, Natalii, która zaginęła po tym jak zaszła w ciążę i zaczęła chodzić na terapię do tajemniczego psychiatry, dr. Nawary. Maks w ślad za zaginioną oraz jej dzieckiem wyrusza do Stawirowa, bo według ustaleń Natalia przebywa w wiosce nieopodal tego miasteczka. Maksa ze Stawirowem łączy jeszcze jedna rzecz, o której wolałby zapomnieć. Jednak przeszłość i tak się o niego dopomina. Ataki potwornego bólu głowy, nieznośna melodia oraz skrzętnie skrywany nabój skutecznie przypominają o odległych wydarzeniach. Na miejscu Maks zaczyna swoje śledztwo, które doprowadzi go do osobistej ruiny, a ciężko wypracowana zgoda ze sobą legnie w gruzach.... Jakie okrutne zbrodnie kryje dr Nawara? Gdzie jest dziecko Natalii i czy jej sprawa łączy się z rzekomym samobójstwem młodej kobiety i okrutnym morderstwem innej, ciężarnej kobiety?
Pytań mnóstwo, wątków jeszcze więcej ale sami się przekonajcie czy znajdzie się tu jakiś wspólny mianownik...

"Spóźnione pożegnanie" to świetnie skonstruowany kryminał, łączący w sobie wiele kwestii oraz różną problematykę. Powieść stanowi podróż w głąb ludzkiej psychiki, ciężko doświadczonej przez życie i czasem przez to wypaczonej. Obraz ludzkości, tu przedstawionej, wywołuje grozę i strach... I zarazem przykuwa uwagę oraz nie daje o sobie zapomnieć. Co mnie najbardziej tu poruszyło to krzywda dzieci, które nie są winne niczemu ale właśnie przez swoją niewinność i bezbronność cierpią najbardziej. Smutne ale jednak prawdziwe. Sama fabuła wciąga od pierwszej strony...która zaczęła się dosyć makabrycznym widokiem. Wraz z rozwojem akcji, apetyt na więcej wzrastał i pomimo, że można było w miarę łatwo przewidzieć zakończenie, to i tak byłam nieco zaskoczona, więc za to również duży plus.
Wydarzenia przedstawione w książce dostarczają wielu emocji ale również skłaniają do refleksji nad istnieniem Boga, roli cierpienia i zła w świecie, co zazwyczaj nie jest spotykane w tego typu powieściach, i to mi się bardzo podobało. Za pomocą mrocznej i kryminalnej fabuły autor przemycił smutną prawdę odnośnie życia. Książkę czytało się naprawdę dobrze. Kreacja głównego bohatera również mi się podobała ale żałowałam, że autor więcej uwagi nie poświęcił bohaterom drugoplanowym, bo ich historie są również istotne i wiele wnosiły do fabuły. Nie mniej jednak bardzo wam polecam tą powieść, dostarczyła mi wielu wrażeń i zachęcam was do sięgnięcia po nią