Bursztynowa recenzja

Pierwszy raz miałam okazję zapoznać się z twórczością Leszka Hermana. Czy żałuję ? Absolutnie nie! Czytając „małą cegiełkę” jaką jest „Bursztynowa” miałam ochotę przekładać stronice książki szybciej niż to jest możliwe. Styl, jak i fantastyczna fabuła oczarowały mnie bez reszty.

Akcja powieści rozgrywa się w dwóch czasoprzestrzeniach. Pierwsza z nich to Pomorze i Wyspa Uznam oraz okres przypadający na Wojnę Trzydziestoletnią. Króluje głód, strach i wiara w zabobony. Na plan pierwszy w tym wątku wysuwa się Marie córka pastora Schweidlera jak i on sam, Lisbeth a przeczytać możemy także o oskarżeniach o czary niczym w średniowieczu. Jednak czego oczekiwać po znękanym społeczeństwie, które próbuje odreagować napady, grabieże i brak jasnego punktu wskazującego przyszłość.

Drugi przedział czasowy jaki śledzimy to pora nam bliższa, gdyż akcja osadzona jest już po wybuchu wojny na Ukrainie. Na tej płaszczyźnie czasowej prym wiedzie Johann Carley, dyrektor kreatywny agencji reklamowej - syn angielskiego lorda, który wraz z przyjaciółmi, również polskimi, posiada firmę eksploracyjną. Narazili się oni rosyjskiemu oligarchowii o nazwisku Sokołow, kradnąc lub też zabierając przez przypadek dwa dokumenty z pozoru nieważne, jednak ważne dla owego biznesmena. Johann zaczyna być szantażowany przez Pahlena, adwokata Sokołowa. „(…) Johann nie miał pojęcia, w jaki sposób ma zdobyć dwa cholerne, stare ruskie dokumenty”. Ten brak kreatywności zaczynał mu spędzać sen z powiek a w związku z tym biznesmen powoli zaczynał wywierać na naszym bohaterze nieciekawą dla niego i otoczenia presję.

Muszę przyznać, że powieść bardzo mi się podobała. Jednak przez dłuższą jej część nie byłam pewna co do zamiaru autora w kwestii zaznajamiania czytelnika z historią mieszkańców sprzed wielu lat. Na dodatek miałam wrażenie jakbym czytała „książkę w książce”. Wyjaśniam, że części, które zaczynają się słowami „Dawno, dawno (...) są pisane zupełnie innym językiem, nieco archaicznym i odnosiłam wrażenie, że znowu zaczytuję się w „Mieczu Kagenowym” Bolesława Mrówczyńskiego. Jednak kto przeczyta ten zrozumie owy zabieg autora.

„Bursztynową” można ją czytać bez znajomości innych powieści autora, mnie jednak ten fakt uwierał. Czyta się ją szybko mimo sześciuset stron, gdyż akcja części sprzed lat wciągnęła mnie tak bardzo, iż to z jej fabułą pragnęłam bardziej się zaznajomić. To ona w większym stopniu absorbowała moje myśli czytelnicze. No cóż, gusty i guściki. Fani gatunku powinni być zadowoleni i czerpać radość z jej czytania jak to było w moim przypadku.

Współpraca barterowa z Wydawnictwem Muza