Wrony recenzja

Ta książka złamała mi serce...

Z pozoru prosta historia, napisana niewyróżniającym się językiem.
W rzeczywistości przepełniona bólem poruszająca ważne tematy społeczne, powieść.

Dwunastoletnia Basia mieszka z rodzicami oraz starszą siostrą. Tworzą typową, prostą rodzinę. Normalną i na pozór szczęśliwą. Jak każda rodzina mają swoje problemy i trudności.

Niestety napięcia, wzajemne pretensje i brak zrozumienia między rodzicami odbija się na dzieciach. A zwłaszcza na młodszej dziewczynce, która jest przekonana, że jest przez nich mniej kochana i że w zasadzie na to zasługuje, bo wciąż robi coś nie tak.
Rodzice są toksyczni, nie doceniają dziewczynki i na każdym kroku dają jej do zrozumienia, że jest nic niewarta. Bezustanne porównywanie jej do starszej siostry, która w oczach matki jest idealna, jeszcze bardziej podkopuje poczucie własnej wartości dziewczynki.

Kiedy Basia odkrywa w sobie talent plastyczny, nie czuje wsparcia ze strony rodziców, mimo że wygrywa dość ważny konkurs.

Kiedy nauczyciele zaczynają interesować się sytuacją rodzinną dwunastolatki, nie wszystko toczy się tak, jak powinno. Basia nadal jest zdana tylko na siebie i na swój sposób próbuje wytłumaczyć sobie swoją sytuację. Rodzice natomiast potrafią tak zmanipulować sytuację, że w zasadzie nie ponoszą żadnych konsekwencji.

W książce bardzo dobrze ukazane są schematy postępowania wobec dziecka, które potrzebuje pomocy. Czy są one, aby na pewno skuteczne? Czy każde dziecko ma choć jedno miejsce, w którym czuję się bezpiecznie? Choć jedną osobę w swoim otoczeniu, której może zaufać?
Obawiam się, że nie...

Mniej więcej od połowy książki miałam wrażenie, że przesiąknęłam emocjami Basi. Było mi jej żal, miałam łzy w oczach. Nie byłam w stanie zrozumieć, jak rodzice, czyli ludzie, którzy powinni kochać swoje dziecko najbardziej na świecie, mogli traktować je w taki sposób.

Zakończenie natomiast, choć napisane w piękny, metaforyczny sposób, kompletnie mnie przygniotło.

Myślę, że historia Basi zostanie na dłużej w moim sercu.