Usłyszeć śpiew jeleni recenzja

"Kiedy zobaczyłeś zwłoki, wydawało ci się, że chodzi o efekt wizualny? Że tworzy dzieło artystyczne? Czy raczej najważniejsza była emocja, uczucie, kiedy wrzynał się w ludzkie mięso?"

Zająłem miejsce bez zaproszenia. Rozgościłem się w tym dość... hmm, specyficznym towarzystwie. I dałem się wciągnąć w tę ciekawą fabułę.

Las. Lubię las. Las jest dobry. Las jest prosty. Las jest piękny. Las... tutaj niemy świadek okrutnej zbrodni. Sakrum i profanum. Piękno i samotność. Samotność i cisza. Cisza...

Odpłynąłem...

... za wzgórza
... za lasy
... zasłuchany w „jeleni śpiew”.

Emocje. Emocje. Emocje.
Napięcie. Napięcie. Napięcie.
Niemoc. Niemoc. Niemoc.

Towarzyszyły mi przez cały czas czytania tej książki. Mogą zniszczyć. Ciągle staramy się je tłumić, a powinniśmy dać im z nas ujść.

Tajemnice.
Mała miejscowość.
Wszyscy wszystko wiedzą. Czyżby...?

Ta historia to jak "labirynt, idealny plac zabaw dla myśliwego". Kroczyłem przez niego ostrożnie, jakbym "szedł przez pole minowe" z grymasem okropieństwa na twarzy. Chłonąłem piękno okolicy, cierpienie ofiar i nienawiść zabójcy. Parłem do przodu krętymi ścieżkami przez gęsty las ludzkich tajemnic i krętactw.

Mięso. Czerwone. Krwiste. Soczyste. Pokrojone w cienkie paseczki. Zamarynowane. Obsmażone na małym ogniu. Nade mną unosił się zapach... świeżego pieczywa i usmażonego, nawet lekko przypalonego mięsa. Poczułem głód. Moje kubki smakowe zaczęły pracować na wysokich obrotach. I nagle doznałem olśnienia...

To się nie dzieje się naprawdę? K***a! To nie może być prawdą? Nie! Nie! Nie!

Upadłem...

Zaskoczony. Ogołocony. Emocjonalnie pusty. Pozbawiony zmysłów.

Grzeszne ciało.
Święta hostia.
Odkupienie.

Tylko szaleniec wie co siedzi w jego głowie. Owszem próbowałem zrozumieć, chciałem pojąć logikę chorego umysłu. Niestety nie dałem rady...

Pięknie przerażający, choć oczyszczająco uwalniający był ten fragment historii, który opowiadał o Lukášie Křidlo. Sięgnij po tę książkę i poznaj go.

Świetnie pokazana została tutaj praca śledczych. Na szczególne zachwyty z mojej strony zasługuje podinspektor Václav Cesta. Podinspektor z ostrawskiej dochodzeniówki. Skromny. Dokładny. Nieustępliwy. Dzięki uporowi dążący do prawdy.

Końcowa część książki to jeden wielki strach. O nią. O nich. O tu i teraz. O przyszłość. O wszystko. Zostałem sam z tym strachem. Kartkowałem strony pochłaniając go całym sobą.

Po lekturze siedziałem w fotelu ze słuchawkami na uszach. Słuchałem muzyki. Głośno. W ten sposób próbowałem zagłuszyć myśli, te resztki człowieczeństwa, które we mnie pozostały po czytelniczym spotkaniu z tą książką.