Eutymia recenzja

"Eutymia" to kontynuacja debiutanckiej powieści Grzegorza Mirosława pt. "Diablak", który ujął czytelników szybką akcją, a także połączeniem kryminału z górami (Beskid Żywiecki) oraz mitologią słowiańską. W "Eutymii" akcja przeniosła się głównie w Pieniny, ale w okolice Babiej Góry także wracamy. Już w pierwszej części autor dość szybko pędził z akcją, pojawiły się nawet głosy, że to prawdziwy rollercoaster oraz interesujące połączenie różnych gatunków powieści (kryminał, sensacja, historia, a nawet elementy romansowe). Otwarte zakończenie zwiastowało kontynuację i w kilka miesięcy po debiucie otrzymaliśmy "Eutymię". Nadal jest to rollercoaster, ale jakby przyspieszył i niestety to zadziałało raczej na niekorzyść, gdyż niektóre wątki toczyły się w błyskawicznym tempie, co może spowodować u czytelnika zadyszkę. Dobry potencjał i pomysły były, ale zbytni pośpiech trochę zabił tę powieść, nie pozwolił na dłużej pochylić się nad pewnymi sprawami, a także wczuć się w bohaterów. Na pierwszy plan wysuwają się komisarz i Majka, pozostałe osoby jakby przebiegają w szybkim tempie po kartach książki. Myślę, że autor wyciągnie wnioski i nad kolejną powieścią popracuje dłużej, pozwoli jej trochę poleżakować, by po tym czasie ponownie ją przeczytać i spojrzeć na tekst z większym dystansem. Potencjał w autorze jest, trzeba jedynie troszkę przyhamować i rozbudować niektóre wątki, nie ucinać, nie skracać.

W "Eutymii" podobał mi się wątek inkaskiej księżniczki i jej skarbu w Pieninach - na zamku w Niedzicy i w Tropsztynie. Potrafiłam sobie zwizualizować miejsca, które kiedyś odwiedziłam, opisy Grzegorza Mirosława również mi w tym pomogły. Nieco fantastyczne zakończenie może niektórych zawieść, mnie nie przeszkadzało, wręcz mocniej akcentowało tajemniczość powieści.

Podsumowując: powieść nie jest zła, ale za szybka, niektóre wątki warto było rozbudować (m. in. sprawę ojca Majki, policjanta Michała), chętnie więcej czasu spędziłabym w murach wspomnianych wyżej zamków, ciekawostką, ale też pewnym smaczkiem byłoby dodanie pienińsko-szczawnickiej gwary (chociażby leśniczy mógłby trochę pogwarzyć), unikałabym powtórzeń (guma nikotynowa wyskakiwała raz po raz niczym z lodówki). Nie jest źle, jest potencjał na lepiej. Z ciekawością i nadzieją czekam na kolejną powieść Grzegorza Mirosława.