Nocna Droga recenzja

Autorka „Słowika” powróciła ze swoją najnowszą powieścią - „Nocna droga”. Po licznych zapowiedziach wnosimy, że będzie to historia o młodzieńczej miłości i sile przebaczenia. Ani przez chwilę nie zastanawiałam się nad lekturą, tylko prędko zanotowałam datę premiery, by ją nabyć.

Pewna zagubiona dziewczynka pojawia się w nowej szkole, nie mając nic, a obawiając się wszystkiego. Tego dnia zakocha się nie tylko w przystojnym i popularnym chłopcu o imieniu Zach, ale także pozna pierwszy posmak przyjaźni.

Poznamy również nadopiekuńczą matkę bliźniaków Jude. Kobieta stara się idealnie spełniać swoje obowiązki, ze wszystkich sił nie chce powielać schematu swojej własnej rodzicielki, która była dla niej oziębła; dlatego okazuje miłość swoim dzieciom, a przy tym ich wspiera.

Pewnego dnia wszystko się zmieni. Świat już nigdy nie będzie wyglądał tak samo, zaś bohaterowie będą musieli przemierzyć długą drogę, by odnaleźć sens przebaczenia.

"Czas leczy rany? Gówno prawda. Takim banałem szczęściarze częstowali tych, którym się nie poszczęściło. Ci sami szczęściarze uważali, że rozmawianie o smutku pomaga, i bez wahania udzielali rady: ‘spróbuj żyć dalej normalnie'".

Wydaję mi się, że wraz z bohaterami przewędrowałam tysiące kilometrów, by odnaleźć sens wspomnianego przebaczenia. Obserwowałam ich metamorfozę, to jak z dzieci przeistaczają się w dorosłych ludzi, pełnych marzeń. Tragedia odmieni ich losy na zawsze. Radość przeistoczy się w smutek, zaś słońce nie będzie już odzwierciedleniem ciepła. Bo jak żyć z wyrzutami sumienia? I czy istnieje coś pomiędzy żalem a miłością?

Pisarka odwaliła kawał dobrej roboty, budując profile psychologiczne swoich bohaterów. Po czasie zdawało mi się, że doskonale ich znam, a przy tym łatwiej było mi zrozumieć ich wybory. Autorce również udało się oddać w sposób niezwykle realny etap przejścia żałoby. Pisarka nie stara się odpowiedzieć na pytanie - jak żyć po utracie dziecka, jedynie zmusza nas do refleksji.
Pomimo tego, iż fabuła jest nieco przerysowana, to historia całkowicie mnie poruszyła. Kristin Hannah udało się trafić do najgłębszych zakamarków mojego serca i poruszyć tę czułą strunę, wzruszając do łez. Powieść wciąga od pierwszych stron, a przy tym wywołuje całą paletę ambiwalentnych uczuć.