Zaginiony klejnot Ferrary recenzja

Są książki, które już od pierwszych stron zachwycają, wręcz porywają. Bierzesz taką do ręki, wsiąkasz w treść i nagle pojawia się w twojej głowie pytanie, dlaczego tak długo kazałeś jej czekać? Dlaczego sam ją odkładałeś i przesuwałeś szukając wymówki do nieczytania? Okazuje się bowiem, że wystarczyło wyciągnąć rękę, by sięgnąć po perełkę, którą nie dość, że masz, to jeszcze sam ją od siebie odsuwasz. A przecież perłą trzeba się chwalić i wystawiać ją na widok. Tak jest z „Zaginionym klejnotem Ferrary” Grega Krupy, który ginie wprawdzie w powieści, ale pojawia się u ciebie, bezcenny kamień jubilerski o wartości literackiej.

Witaj w Ferrarze, włoskim mieście, mieście rowerów, jak ogłaszają tablice na drogach wjazdowych, co jest jednocześnie reklamą dla turystów, ale i wabikiem na wszelkiej narodowości złodziei, którzy odwiedzali miasto, wywożąc z niego w siną dal furgony wypełnione skradzionymi jednośladami. Dlatego nie znajdziesz tu najnowszych modeli rowerów, bo wszyscy poruszają się starymi, skrzypiącymi i niemalże zdezelowanymi modelami. Wtedy przynajmniej masz pewność, że będzie ci dane wrócić na nim do domu. Na rowerze właśnie jeździ David Dobravski, młody 32-letni dziennikarz najpoczytniejszego dziennika w mieście, który pracuje ze „starym grzybem”, Enrico Montanari, jeśli chodzi o zdobywanie informacji, pisanie i prowadzenie redakcji. Jednak tych dwóch ancymonów, bo tak pokuszę się ich nazwać, to niebywały duet. Postronnych zadziwiają, jednak razem stanowią wdzięczną parę idealnie ze sobą współpracującą, wręcz partnerską. Różni ich zajmowane stanowisko i bezsprzecznie wiek. Jednak – szybko muszę tu wskoczyć z własnym zdaniem – bez tej dwójki ta książka nie byłaby tak świetna. I choć pojawiają się inne pary bohaterów, to tych dwóch stanowi sedno powieści. A w czym rzecz?

Zostaje zamordowany znany kolekcjoner sztuki, a z jego domu pełnego bardzo drogich obrazów znika jeden, który był podczas oględzin policji, a potem… I tak oto na scenie śledczej pojawiają się David i Diana, seksowna pani karabinier oraz przepiękna Ferrara, to to nieodłączny świadek owych wydarzeń. Greg Krupa odczarowuje przed nami zaklęty czas średniowiecznych uliczek i budynków. Prowadzi nas w rynek, który otulają katedra, ratusz i zamek. Ferrara żyje, tętni gwarem i ludźmi. To miasto nie śpi.

Greg Krupa wykwintnie bawi się z nami. Zbrodnia i całe śledztwo „czuć na odległość”, na dodatek do gry dołączają ludzie z historycznego zakonu, którzy zrobią wszystko, aby zataić faktyczny powód śmierci kolekcjonera. A my wraz z bohaterami biegamy pośród zabytków, mamy przyjemność bytowania z dziełami malarstwa, rozgryzamy zagadki, ryzykujemy życie narażając się na niebezpieczeństwa, bo nie jeden raz obrywamy solidnie w głowę lądując na intensywnej terapii.

Książka porywa od pierwszych stron, pochłania myśli i brutalnie wręcz uzurpuje sobie czas na wyłączność. Siadasz z „Zaginionym klejnotem” i cię po prostu nie ma. Jesteś bowiem w Ferrarze, wyciągasz rękę do Grega Krupy i dajesz się mu prowadzić. Ufasz mu i idziesz „w ciemno”, godzisz się na wszystko. Na porwania, podejrzenia twojej osoby co do zabójstwa czy kradzieży oraz do towarzystwa niebywałych dzieł sztuki. A to dzięki polskiemu autorowi, co muszę dobitnie nadmienić, którego TRZEBA ZAPAMIĘTAĆ – oto przed wami Greg Krupa. Butelka najlepszego włoskiego wina, pokłony i owacje na stojąco.

„Zaginiony diament Ferrary” to zachwycający literacki debiut z wysokiego pułapu. Te bardzo precyzyjnie zaplanowana, przemyślana i napisana powieść. Ujęty został każdy szczegół obrazu, dzieła sztuki, fragmentów fresków czy symboli średniowiecznych. Fenomenalne pióro autora kreśli przed nami mapę postaci, historii i miejsca. To perła napisana niezwykle barwnym językiem, który świetnie się czyta, i który szybko porywa. Tu wszystko się z sobą komponuje i do siebie pasuje. Nie ma niepotrzebnych scen, nielogicznych dialogów czy nic nieznaczących bohaterów. Tu wszystko jest po coś i dla czegoś. Nawet wodzenie na manowce czemuś służy. Jest Mistrzem Kreacji fabuły, która tylko od niego zależy, a w której mu płyniemy. Porywa narracja, tempo i piękno. Tą książką, podobnie jak i architekturą Ferrary, żyjesz. Autor zabrał mnie w miejsca, których nigdy nie zobaczę, a które – dzięki niemu – dotykam, wącham i zachwycam się. Jestem urzeczona, z wrażenia opada mi warga, a oczy chłoną każdy detal piękna. Ferrara jest przepiękna.

„Zaginiony klejnot Ferrary” Grega Krupy to mistrzowska muzyka literacka o unikalnym stylu i tempie. Autor czaruje – skutecznie – odbiorców. Mnie nawet zauroczył i otumanił.