Zaginiony klejnot Ferrary recenzja

Lubisz opowieści kryminalne z historią i sztuką w tle? Ja dopiero się zapoznają z tego typu książkami i muszę przyznać, że ten rodzaj literatury zagości u mnie na półkach już na stałe.

"Zaginiony klejnot Ferrary" to moje pierwsze spotkanie z twórczością autora (warto zaznaczyć, że jest to debiut literacki autora, co tym bardziej mnie zaciekawiło i zachęciło, by po tę książkę sięgnąć). Gdy piszę te słowa jestem już po kolejnej historii spod pióra autora, ale o tym innym razem.

Zostałem zaproszony do Ferrary, włoskiego miasta położonego pomiędzy Bolonią a Padwą, które "kryje w sobie mroczne tajemnice pochodzące z zamierzchłej przeszłości". Miejscem akcji jest w/w miasto. Dzięki obszernym opisom miejsc autor zainteresował mnie nie tylko samym wątkiem kryminalnym, ale także miejscowością. A że kocham Italię miłością wielką, to Ferrara jest już wpisana na moją podróżniczą listę.

Fabuła jest okraszona różnymi opisami. Mogą trochę nudzić, ale dla mnie były wartością dodaną tej opowieści. Akcja przez to czasem trochę się rozciągała w czasie, ale wierz mi – to wszystko ma tutaj znaczenie.

Głównymi bohaterami są Oliwia i Davide. Ale mamy tutaj także inne osoby jak chociażby Enrico, podstarzały redaktor naczelny miejscowej gazety czy Diana i Diacomo, karabinierzy głównej komendy w prowincji Ferrari. Każda z tych osób reprezentuje inną grupę społeczną przez co udało się autorowi zbudować ciekawy mix osobowościowy. Nie ze wszystkimi od razu się polubiłem. Im głębiej wnikałem w tę historię tym bardziej stawali mi się oni bliżsi, zaczynałem rozumieć ich tok myślenia i działania.

Los sprawił, że ta książka trafiła w moje ręce i dzięki temu zostałem wmieszany w wydarzenia jakie w niej miały miejsce. Wsiąkłem w nie i niejako stałem się kolejnym bohaterem kryminalnej zagadki.

"Grzech i świętość.
Światło i cień.
Chrześcijaństwo i herezja".

To wszystko przenikało się na kartach tej opowieści. Ja to chłonąłem. Moje "myśli tłoczyły się i przepychały między sobą". Rozedrgane nerwy nie dawały mi spokoju. Drżałem raz z zimna, raz z gorąca. Mijały minuty, godziny, a ja bezskutecznie próbowałem poukładać sobie to wszystko co tutaj się działo.

Po zakończonej lekturze siedziałem w osłupieniu i zadumaniu. Zapadłem się w fotelu "jak mumia wkładana do sarkofagu ".

Zdecydowanie polecam tę książkę. Czytaj!

A ze smaczków to mam takie coś
"– Dottore o tej porze zwykle gra w karty w Brindisi. (...) Jak każdy ferrarijczyk doskonale wiedział, o jaki lokal chodziło. Al Brindisi była najstarszą na świecie, czynną nieprzerwanie od założenia do chwili obecnej, winiarnią ". A ja czytałem tę książkę podczas urlopu w... Brindisi, mieście na południu Italii w regionie Pulia, co dodawało tej czytelniczej przygodzie kolejnych emocji.