Szlak Srebnych Mgieł recenzja

"– Niektórych trzeba ratować przed nimi samymi – mruknął, widząc, że Beata uważnie mu się przygląda".

Beata jest kobietą, która zagubiła siebie i swój sens życia po śmierci ukochanego męża – Witka. Żyje, ale nie radzi sobie ze swoją rzeczywistością, porusza się jak opadający jesienią liść, który jest zależny i kierowany przez wiatr. Pracuje i robi każdego dnia, to co do niej należy... ale jest w tym tylko ciałem, duch jest nieobecny. Bohaterka po 3 latach, postanawia zaryzykować i spełnić wspólne marzenie jej i męża. Jest nią wędrówka po Szlaku Srebrnych mgieł. Ryzykuje. Jeden cel, wyprawa w nieznane, determinacja i spotkanie, które może zmienić wszystko. Czy Beata da się ponieść przygodzie...czy po drugiej stronie jest nowe jutro?

" – W takim miejscu życie wydaje się łatwiejsze – powiedziała, wdychając zapach kwiatów i ziół. – I nawet można uwierzyć, że nie wszystko na świecie jest do dupy".

Moim zdaniem autorka bardzo dobrze poradziła sobie z tematem wędrówki, można by powiedzieć wędrówki egzystencjalnej, która bohaterce pomaga pogodzić się ze swoim stanem ducha, zobaczyć siebie w innym świetle i znaleźć swoje granice. Dla mnie to nie jest (TYLKO) książka o niezwykłej przygodzie bohaterów. To moim zdaniem opowieść o każdym z nas. Historia Beaty to na poły coś o poszukiwaniu celu i miejsca w naszym życiu, a każdy go potrzebuje by żyć i się rozwijać.

Szlak Srebrnych Mgieł do grubych powieści nie należy, ale do wartościowych jak najbardziej. Chwilami bardzo przypominałam sobie jeden z moich ulubionych cykli Richarda Paula Evansa Dzienniki pisane w drodze. Chodzi mi o podobieństwo tematyki, ponieważ fabularnie nie mają zbyt wielu punktów wspólnych.

Podobała mi się lekkość jaką nadała tej powieści pisarka, liczne opisy przyrody, które mnie otulały podczas czytania. Jakoś bardzo odczuwałam i wyobrażałam sobie ten niezwykły szlak. Zaletą książki są również pięknie i w idealnych miejscach wprowadzone nawiązania do literatury, do kultury. Nie jest ich może wiele, ale dodają czytelniczego smaczku i urozmaicają czytanie. Autorka zaskoczyła mnie również umiejętnością kierowania emocjami czytelnika. Chwilami rollercoaster, raz uśmiechamy się serdecznie do książki, a potem zastanawiamy się co się dalej wydarzy, bo za rogiem: AKUKU! Niespodzianka!

W tej powieści jest jakaś delikatność, sensualność, ale i siła... hmm można by rzec: K.O.B.I.E.C.A.

I jeszcze ważna rzecz, mnie przez jakiś czas towarzyszył mały niedosyt, ale na końcu całkowicie zniknął. Nie dajcie się temu zwieść, warto doczytać do końca ;).


Polecam osobom, które lubią obyczajówki i przyjemne lektury.




*Za możliwość przeczytania dziękuję Klubowi Recenzenta NaKanapie.pl