Szkarłatna łuna recenzja

Dalsze losy Anastazji i Kazimierza z serii “Wichry ze wschodu”. Dziewczyna wraz z przyjacielem Serhijem wyjeżdża na Ukrainę, aby walczyć o niepodległą ojczyznę. Natomiast Kaza żyje w idyllicznym domu z piękną żoną i synem, lecz czuje się tam, jak niepotrzebny element. Los nieoczekiwanie splata drogi dawnych kochanków. Jednak pojawiający się na ich drodze Borys może zniszczyć wszystko, do czego doszli.

Pierwsze dwa tomy bardzo mnie zachwyciły, ze względu na połączenie romansu z fikcją historyczną. A ciekawe wątki powodowały, że nie mogłam oderwać się od książki. A jak wypadła trzecia część? Mam wrażenie, jakby wszystko zostało mocno przegadane. Przeważają tutaj przede wszystkim wątki związane z sytuacją polityczną Związku Radzieckiego. I żeby nie było, ta część została świetnie napisana. Jednak według mnie w tym wszystkim brakuje relacji Anastazji i Kazimierza. A kiedy się już pojawia, to jest tylko kropką szczęścia w nieszczęściu bohaterów. Mam jednak wrażenie, że w przypadku tych ludzi, jakiekolwiek szczęśliwe chwile przypominające te, z pierwszej części, o ile się pojawią to na samym zakończeniu serii.

“Szkarłatna łuna” to część, gdzie bohaterowie zaczęli ostro działać mi na nerwach. Kazimierza od początku praktycznie nie lubiłam, więc kiedy zdecydował się na jedyną rozsądną decyzję (w dodatku na samym końcu), to w końcu uwierzyłam, że ktoś tam ma rozum. Natomiast Anastazja decydowała się na same beznadziejne decyzje, przez co łapałam się za głowę, jak dziewczyna może być tak głupia! Ciekawym rozwiązaniem okazało się za to przedstawienie głównego intryganta tej serii, czyli Borysa. I to z jego perspektywy dowiadujemy się o polityce Rosjan. Mam też wrażenie, że to on jedyny działa tutaj najbardziej skrupulatnie i logicznie. Dalej go nie cierpię, ale chyba jego część była najciekawsza.

Mimo że trzecia część tej serii jest najbardziej przegadana, to i tak wam ją polecam. Zwłaszcza jeśli lubicie wątki historyczne, związane z pierwszymi latami XX wieku. Ja natomiast nie mogę się doczekać finału “Wichrów ze wschodu”. A moja ocena to 6/10.

Za egzemplarz bardzo dziękuję @publicat_sa!