Sześć kolorów antologia LGBT+ recenzja

„SZEŚĆ KOLORÓW”

ANTOLOGIA #lgbt


Sześć autorek

Sześć opowiadań

Sześć kolorów

Prawdziwe historie, rozterki i dramaty napisane emocjami.

Każdy z nas w swoim życiu doświadcza różnych uczuć: radości, smutku, tęsknoty, samotności. Potrzebujemy miłości i akceptacji a szczęście jest dla każdego bez względu, jakimi oczami patrzymy na życie.

Osoby o innej orientacji bardziej doświadczają negatywnych zdarzeń chwilami one są drastyczne. Jeżeli kochają i czują inaczej czy są źli? Nie. Każdy z nich jest człowiekiem jak my wszyscy, a że są odmiennej orientacji czy kogoś krzywdzą. Nie.

Opisane historie niosą wyjątkowe przesłania. Nie każda historia jest wesoła, ale znajdziemy w niej wiele smutku.

Antologie czyta się bardzo szybko ze względu na historie w nich zawarte. Każda z nich jest wyjątkowa. Jeżeli nie czytaliście nic z wątkiem #lgbt to polecam na początek sięgnąć po „Sześć kolorów” jest warta przeczytania.

Nie wybrałam ulubionej opowieści każda ma w sobie to coś, co przybliży nam myśli bohaterów, rozterki, wahania oraz przede wszystkim postępowania ich rodzin. Nastolatkowie, małżonkowie ukrywający się przed rodziną.
Jednak najbardziej poruszyła mnie historia Małgorzaty Garkowskiej „ Melepeta i pomarańcze” Czytając ją miałam łzy w oczach, najbardziej za tą niesprawiedliwość.

Historia nastolatków szykanowanych przez swoich kolegów, historia, która najbardziej pokazuje, z czym się mierzą osoby o innej orientacji. Leszek brutalnie pobity przez swojego ojca.

Dlaczego?

Czy musi dochodzić do takich ciężkich sytuacji?

Nie!!!

Chciałabym powiedzieć więcej otwartości i zrozumienia. Otwarcia umysłów.

"Widać już wy­ła­nia­ją­cy się zza za­krę­tu po­ciąg, sły­chać na­ra­sta­ją­cy stu­kot kół. Za­mie­rza­łem po­ko­nać szla­ban i ru­szyć dalej, ale widok zbli­ża­ją­cej się do ro­gat­ki lo­ko­mo­ty­wy spra­wia, że za­mie­ram i ob­ser­wu­ję. ....... I wtedy widzę, jak Le­szek prze­cho­dzi pod szla­ba­nem. Wszyst­ko we mnie tę­że­je, ale nie pod­da­ję się pa­ra­li­żo­wi. Też się schy­lam i prze­ła­żę na drugą stro­nę. Bie­gnę, chyba krzy­czę, ale on nawet się nie od­wra­ca. ...... Nie wy­obra­żam sobie, że nie zdążę, a jed­nak dzie­lą­ca nas ulica nagle wy­da­je się nie­moż­li­wą do po­ko­na­nia od­le­gło­ścią. Po­ciąg już ostrze­ga sy­gna­łem dźwię­ko­wym. Wyje prze­raź­li­wie i chyba za­czy­na zwal­niać, ale tyle ton że­la­za nie ma szans na wy­ha­mo­wa­nie tak pręd­ko....."

Kilka zdań, które mną bardzo poruszyło i zasmuciło.

Chciałam jeszcze dodać słowa, które oddadzą najbardziej poniższe cytaty z opowiadań.

"Wszy­scy za­słu­gu­je­my na trak­to­wa­nie z sza­cun­kiem, bez wzglę­du na to, czy je­ste­śmy od­mien­nej wiary, obcej na­ro­do­wo­ści czy innej orien­ta­cji. Ponad wszyst­ko do­strzeż­my czło­wie­ka w czło­wie­ku bez nie­po­trzeb­nych łatek."

„Więc jeśli miał­bym dawać komuś radę, to brzmia­ła­by ona: bądź sobą. Jeśli cię nie lubią, za­sta­nów się, jakim czło­wie­kiem je­steś, a nie jaką masz orien­ta­cję.”

„Tro­chę, ale szyb­ko o tym za­po­mnia­łam. Nigdy nie za­le­ża­ło mi na ak­cep­ta­cji wszyst­kich, któ­rzy mnie ota­cza­ją. Za­wsze chcia­łam żyć w zgo­dzie ze sobą i tego się trzy­mam.”

Dziękuję bardzo wydawnictwu Miraż za możliwość współpracy.

Polecam :)